Η ζωή που ονειρεύομαι

Η ζωή που ονειρεύομαι

σαν βροχή θα με περιμένει

σε καταπράσινα λιβάδια

στον αέρα το χώμα θα μυρίζει

κι ο ιδρώτας από το σώμα μου

θα εξατμίζεται γυρεύοντας

την σωτηρία.

Η ζωή που ονειρεύομαι

θα είναι ένα ήσυχο πορνείο

στα απόκρυφα του κόσμου

με πελάτες ανικανοποίητους

που με τα ακροδάχτυλά τους

του καιρού μου θα χρωματίζουνε

χαρούμενα κελιά.

Η ζωή που ονειρεύομαι

σύννεφο θα είναι τρομαγμένο

που βίαια θα ξεσκίζεται

από αδιάκριτα φώτα

μα σαν θα κατεβαίνει στη Γη

ομίχλη θα γίνεται για να μην

ντρέπεται ο ουρανός.

Η ζωή που ονειρεύομαι

από σιωπή θα είναι ποτισμένη

ένοχη και όμως ήρεμη

που με λόγια θα κερνάει

της ευτυχίας τα ποτά

σε ένα θέατρο σκοτεινό

αλλά δικό μου.

Η ζωή που ονειρεύομαι

δεν θα έχει ρόδες αλλά ούτε

και γυρίσματα, παρά μόνο

μια μεγάλη κατηφόρα σαν

την γέφυρα την καταποντισμένη

ανάμεσα στους μαύρους κόσμους

των θεών.

Η ζωή που ονειρεύομαι

από δάκρυα θα έχει στερέψει

τα όνειρα μου θα καταδικάσει

και στης καρδιάς τα ποτάμια

σαν παραζαλισμένη ψυχή

ολόγυμνη θα κολυμπάει

δίχως καμιά ανάσα.

Η ζωή που ονειρεύομαι

μία υποχρέωση θα έχει

της σκέψης μου ν’ ακολουθήσει

τις αδυσώπητες τις διαταγές

και με λαγνεία να φέρει πίσω

τους ανέμους που μυρίζουν σαν

λουλούδια της χαράς.

Η ζωή που ονειρεύομαι

σαν σύμπτωση σατανική

θα βουλιάξει στου παραδείσου

τα απογεύματα και θα δραπετεύσει

θησαυρούς κουβαλώντας

σε καράβια μπαταρισμένα

πειρατικά, καταδικασμένα.

Η ζωή που ονειρεύομαι

δεν θα έχει δράκους και πριγκίπισσες

σε κάστρα μαγεμένα με έπαθλο

το βασίλειο της απέραντης πλήξης

παρά θα έχει μονάχα λίγους

αίλουρους σε θέση μάχης

περιμένοντας πίσω από βαλλίστρες.

Η ζωή που ονειρεύομαι

φωτιές θα δανείζει στ’ άστρα

δίνοντάς τους νόημα

για να υπάρχουν και να τα κοιτάνε

οι άλλοι που με αυτά θα φαντάζονται

πως μπορούν να γεμίσουν

τα απύθμενα πηγάδια των κενών τους.

Η ζωή που ονειρεύομαι

ούτε όνειρο δεν θα γίνει

θα χαθεί στα σκοτάδια του μυαλού

πίσω από βλέψεις κοντόφθαλμες

και θα αυτοκτονήσει πριν γεννηθεί

δίπλα στις πηγές που συντηρούν

την κοιλάδα του θανάτου.

Η ζωή που σπατάλησα

θέλω να πάψει να υπάρχει

ας ξεριζωθεί από το μυαλό μου

μήπως και μπορέσω κάποτε

να νιώσω ότι φτάνω κοντά

στη ζωή που πραγματικά

να ονειρευτώ δεν τόλμησα.

Όνειρο θα μείνει μυστικό

τις αποφάσεις μου να βασανίζει

ακυρώνοντάς με τελικά

για όσα σκοπίμως παράβλεψα

βολεμένος καλά στο σήμερα

η ζωή που ονειρεύομαι.

19/05/14