Αδικίες.

Υστερόβουλες ηγεσίες και ανίσχυροι θιγόμενοι. Τα συστατικά μιας καταπίεσης. Ανίσχυροι, όχι δικαίωσης μα αντίδρασης! Η αντίδραση είναι το μέσο που ίσως σε δικαιώσει. Μα ποιος έχει δυνάμεις για μία έστω αντίδραση; Ποιος είναι αυτός που θα πει ‘ως εδώ’ και θα τον ακολουθήσουν και άλλοι; Ποιος θα ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας; Και τελικά αν προκύψει νέα ηγεσία, τι διασφαλίζει την αξιοπιστία της;

Όταν είσαι ανεπιθύμητος έχεις δύο λύσεις. Ή σηκώνεσαι και φεύγεις, κάνοντας τη χάρη στους άλλους... Ή μένεις, παίζεις το παιχνίδι τους και κυνηγάς όποιες πιθανότητες ανατροπής σου αναλογούν!

Όπως είπε ο Γκάντι :
"ΠΡΩΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ, ΜΕΤΑ ΝΑ ΣΕ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, ΜΕΤΑ ΝΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΑΣ...."

Υπομονή λοιπόν μέχρι την νίκη! -που πάντα είναι κοντά-

Ένα ...άλυτο... θέμα.

http://troktiko.blogspot.com/2010/01/blog-post_5333.html
http://troktiko.blogspot.com/2010/02/blog-post_9706.html

Δυστυχώς η ελληνική πλευρά ακόμα δεν έχει πείσει την διεθνή κοινότητα πως πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα όνομα... Πως πρόκειται για την ίδια την Ιστορία μας! Ανίκανες κυβερνήσεις... Αλλά αφού αυτές ψηφίζουμε χάρισμά μας!!!

Το θέμα δεν νομίζω πως έγκειται μόνο στην Αυστρία... Πόσα κράτη έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως ‘Μακεδονία’; Και ας το πάω και ένα βήμα παραπέρα... Αν οι Σκοπιανοί πουν ναι στην ‘Βόρεια Μακεδονία’, το ελληνικό κράτος τι θα απαντήσει;;;

Οι κώδικες είναι για να σπάνε...

Κάποτε πίστευα πως:
Οι κώδικες είναι για να σπάνε.
Οι θεωρίες για να ανατρέπονται.
Και η ζωή για να πεθαίνουμε.

Σήμερα πιστεύω πως:
Σπάμε τους κωδικούς, ανατρέπουμε τις θεωρίες,
και πεθαίνουμε, για να αναγκαστούμε να ζήσουμε.

Σκιές.

Σε έναν δρόμο προχωρώ.
Δεν κοιτάω πίσω.
Σκιές δεν συγχωρώ
που να καούν στον ήλιο.

Σε έναν δρόμο στέκομαι.
Θυμάμαι και φοβάμαι.
Ανήμπορος να σκέφτομαι
και εσείς να με χτυπάτε...

Εσείς που κρύβεστε στο παρελθόν
και καθορίζεται το μέλλον.
Εσείς που οργανώνεται το παρόν
και με εξωθείται στο άπειρο... το καταρρέον!

Σκιές μου φτάνει πια...
Χρόνια σάς κουβάλησα.
Ξενιστής που ήρθατε κοντά...
Μα τώρα επαναστάτησα.

Μα μια σκιά χρειάζομαι...
Για να ξεφύγω από το όνειρό μου.
Επαναστάτησα και χάνομαι.
Εγκαταλείπω τον εαυτό μου.

Στον ήλιο να κρυφτεί
και το μυαλό μου να δαμάσει.
Μια σκιά χρειάζομαι
που να έχει παρακμάσει.

05/01/10