Δεν έρχομαι στη θάλασσα. Φύγε χρόνε.
Εδώ στην καρδιά του χειμώνα, ας μείνω.
Ας παγώσω σαν μάρμαρο λευκό.
Δεν μπορεί ο Ήλιος να με κάνει να γελάσω.
Ας εξατμιστεί η άνοιξη, ξανά.
Τα χέρια θα σηκώσω στον θεό, σαν λύτρωση.
Σαν ευλογία του εξαφανισμένου.
Το χιόνι να κάψει την ψυχή μου θέλω.
Να την λερώσει με αίμα μαύρο.
Γαλήνη στην ησυχία της βροχής να βρω.
Μακριά. Μακριά. Μακριά. Μακριά.
Πέρα από τα σύνορα του ανθρώπινου.
Πέρα από τα όρια του εφικτού.
Δίπλα στα όνειρα τα μουχλιασμένα.
Τα δικά μου όνειρα θα κοιμηθούν.
Σε εφιάλτες ελπίδες θα σκοτώσουν.
Το μυαλό μου με απόγνωση θρέφεται.
Σαν μωρό, σαν βάρβαρος, σαν ψεύτης.
Στο φεγγάρι θα κρυφτώ, με μελάνι.
Θα το γεμίσω από του εγώ μου τις πληγές.
Μαύρο μελάνι, το αίμα του χεριού μου.
Τρέχει στον ουρανό μια μοναξιά.
Σώματα αντίκρυ, κι όμως χωρισμένα.
Μόνα στου χρόνου τα απέραντα.
Συνθλίβονται από το φως το ξένο.
Περίεργη ακτινοβολία με κοιμίζει.
Ζωές τόσες μού προσφέρει, ψεύτικες.
Χωρίς λόγο κατεβάζω το κεφάλι.
Ο πόθος μου χάθηκε πίσω από το σύμπαν.
Στον πάγο μπήκε να διατηρηθεί, και πέθανε.
Χωρίς κλάμα πικρό, χωρίς δάκρυα πολλά.
Μα θέλησε να μεγαλώσει και προδόθηκε.
Λόγο για ζωή έψαξε και δεν βρήκε.
Εγώ ζωή για την ζωή δεν μπόρεσα να βρω.
Κι όμως, κι όμως αναπνέω ακόμα.
Πως κοκκινίζει ο ουρανός, σαν αίμα.
Πως χαίρονται οι άγγελοι οι μαύροι.
Όποτε θυμάμαι τον ρυθμό της καρδιάς.
Κάνει να χτυπήσει πιο έντονα και πεθαίνει.
Τα πολλά πολλά αυτοκτόνησαν κρυφά.
Κάτω από γέφυρες ονείρων πλέον κατοικώ.
Σε χίλιες μικρές χαρτόκουτες βρεγμένες.
Δεν έρχομαι στην θάλασσα, φύγε ζωή.
Τη μοναξιά μου δεν ξέρω αν θέλω να μισώ.
Κάθε βράδυ παλεύουμε στα πούπουλα.
Και ρίχνω λίγο αλκοόλ στα αδιέξοδα.
Λίγη απέχθεια ακόμα για τον κόσμο.
Ας εξατμιστεί η άνοιξη ξανά, σου λέω.
Τα χέρια παραπαίουν, σαν βλαστήμια.
09/12/13
