Το Μανιφέστο του ... Σχετικού!

Αυτό το «Μανιφέστο» αντικειμενικό στόχο έχει τη φωταγώγηση της Σχετικότητας σε ολόκληρο το μεγαλείο της. Δεν είναι τα μαθηματικά ή τα φυσικά φαινόμενα που δίνουν υπόσταση στη Σχετικότητα, κι ούτε η τελευταία μπορεί να περιγραφτεί πλήρως μέσα από τα πρώτα. Αυτά τα εργαλεία μπορούν μόνο να αποτυπώσουν τις στιγμιαίες εκφάνσεις της!

Εδώ πλέον χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο από Μαθηματικά, κάτι πολύ περισσότερο από Φυσική, και αυτό το ‘κάτι’ είναι η πίστη! Η Σχετικότητα μπορεί να προσομοιωθεί με μια θρησκεία που κανείς δεν μπορεί να σου αποδείξει πως υπάρχει θεότητα αν δεν είσαι έτοιμος να την αποδεχθείς, να την πιστέψεις...

http://joom.ag/Rytb

Το Δέντρο της Ζωής

Το Δέντρο της Ζωής είχε χρόνια να ανθοφορήσει. Καθώς η Ζωή κουβαλούσε έναν ατελείωτο χειμώνα, το Δέντρο της που την ακολουθούσε πιστά στις πιο απόκρυφες χαράδρες της ψυχής της, δεν μπορούσε παρά να είναι μαραζωμένο. Ελάχιστα πράσινα φύλλα, έτσι από πείσμα, υπενθύμιζαν πως πάντα μια ελπίδα θα επιμένει, θα επιζεί, θα κρύβει πόθους, θα χαρίζει κίνητρο. Έτσι, μόνο και μόνο, για να λέει το Δέντρο πως δεν έχει πεθάνει. Όχι ακόμα!

- Καλημέρα Κοράκι μου. Τι νέα από τον κόσμο που κρύβεται στις πεδιάδες;

- Όλα κυλάνε όπως πάντα Ζωούλα μου. Τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον, συνεχίζουν να ποτίζουν τις στιγμές τους με ιδρώτα και αίμα. Έτσι ταΐζεται η ζωή Ζωούλα μου κι ας το έχεις ξεχάσει εσύ πια. Αλλά εμείς γιατί ακόμα κρυβόμαστε πάνω στα βουνά, δεν έχω καταλάβει.

- Σώπα Κοράκι, σώπασε! Δεν κρυβόμαστε ποτέ εμείς. Μόνο οι κακοί και οι πονεμένοι κρύβονται. Εμείς είμαστε καλά εδώ. Ξεχασμένοι από τους πάντες. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν και κανείς δεν μας χρειάζεται. Εδώ μπορούμε να απολαύσουμε την ηρεμία της φυγής. Ξύπνα και πέτα, πέτα μακριά κάτω στην πέρα θάλασσα Αετέ μου, δες ο Άλλος τι κάνει. Μήπως περιφέρεται σε στεριά ή διάλεξε να ξεκουραστεί για λίγο. Κι εσύ Περιστέρα μου, ανέβα σε παρακαλώ πιο ψηλά από τα μαύρα σύννεφα και ρώτα τον Ήλιο γιατί μάς ξέχασε. Υποσχέθηκε να μάς φωτίζει και στο γκρίζο μας παράτησε. Φύγετε καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου αποκυήματα.

- Κι εγώ Ζωούλα μου, που θες να πάω; Τι θες να μάθεις από εμένα; Αλλά στο λέω να το ξέρεις, κουράστηκα πια, δεν μπορώ! Με πρόλαβε κι εμένα ο χρόνος. Μεγάλωσα. Τόσα χρόνια μείναμε εδώ κάτω από το Δέντρο σου, αλλά ούτε αυτό φάνηκε αρκετό για να γεμίσεις με ό,τι κι αν έψαχνες. Βαρέθηκα να κρύβομαι Ζωούλα μου. Πάμε κι εμείς στις πεδιάδες, κανείς δεν θα 'ρθει εδώ πάνω. Τι περιμένουμε;

- Σώπασε Κοράκι μου, στο είπα και πιο πριν. Εδώ έχουμε ασφάλεια.

- Την ασφάλεια της μοναξιάς εννοείς; Κι αφού είσαι καλά, γιατί εμείς τρέχουμε και παρατηρούμε τον κόσμο, τους ανθρώπους και τον Άλλον; Αφού είμαστε καλά, ας μείνουμε στην αιώνια λήθη που μας προσφέρει η ομίχλη. Ας ξεχάσουμε τα παλιά για να ελευθερωθούμε από ό,τι μας κρατάει δεμένους με αυτό το καταραμένο Δέντρο κι αυτό το ξύλινο παγκάκι που μοιάζει νεκρό.

- Κοράκι παραμεγάλωσες μού φαίνεται και δεν ξέρεις τι λες. Πήγαινε στο Δέντρο να βρεις ένα γερό κλαδί και ξεκουράσου εκεί. Εγώ πρέπει να ξέρω τι κάνει ο Άλλος. Μα να, η Περιστέρα γύρισε κιόλας.

- Ζωή μου ο Ήλιος πήγε να με κάψει! Είναι θυμωμένος πολύ μαζί σου. Κοίτα πως μαύρισε την κάτασπρη φτερούγα μου. Ψητή θα με έκανε αν μπορούσε.

- Κατάφερες να του μιλήσεις;

- Φοβήθηκα Ζωή μου κι έφυγα, αλλά τον άκουσα από μακριά με στενοχωρημένη φωνή να μιλάει στον εαυτό του. Επειδή σ' αγαπάει θύμωσε μαζί σου, έτσι έλεγε. Εμένα περίεργο μού φάνηκε. Και μετά, πριν απομακρυνθώ πολύ, τον άκουσα κάτι να λέει για το Δέντρο σου πως πρέπει να πεθάνει, μα δεν κατάλαβα ακριβώς.

- Εντάξει Περιστέρα μου. Σε ευχαριστώ. Το Δέντρο θα τραβήξει τον Ήλιο, ενώ εγώ πάντα πίστευα πως χρειάζεται το αντίθετο... Κοίτα να δεις.

- Τί θες να πεις Ζωούλα μου;

- Αχ, Κοράκι μου, ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως έχασα τόσα χρόνια περιμένοντας να έρθει το θαύμα αντί να πάω εγώ να το βρω! Κάποιες φορές πρέπει να σκοτώσεις κάθε απειροελάχιστη ελπίδα, να ξεγαντζωθείς από ό,τι θεωρούσες δεδομένο, να ξεκρεμαστείς από τα πάντα, να πέσεις στο κενό και να τα ξεκινήσεις και πάλι όλα από το μηδέν! Αχ καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου σύντροφοι, αν θέλετε βοηθήστε με να ρίξουμε κάθε πράσινο φύλλο. Το Δέντρο πρέπει να πεθάνει ολοκληρωτικά στον χειμώνα. Έτσι θα ξαναγεννηθεί την άνοιξη! Κάτι ζωντανό δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί αν πρώτα δεν πεθάνει, αυτό είπε ο Ήλιος. Για αυτό δεν έρχεται. Μα τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στο Δέντρο μου. Πώς να το σκοτώσω;

- Μα Ζωούλα μου θα αναγεννηθεί πιο δυνατό από ποτέ!

- Δεν ξέρω Κοράκι μου, κι αν είπε ψέματα ο Ήλιος; Πώς μπορούμε να τον εμπιστευτούμε; Πώς μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι;

- Δεν μπορούμε Ζωή μου. Αυτό ακριβώς είναι το ρίσκο που ποτέ δεν παίρνει η μοναξιά.

- Μα Περιστέρα μου παραλίγο να σε κάψει, εσύ μου το είπες!

- Ίσως και να μπορούσε, αλλά δεν το έκανε.

- Έρχεται, έρχεται, Ζωή έρχεται! Γρήγορα κρύψου!

- Τι έγινε Αετέ, γιατί έβαλες τις φωνές; Ποιος έρχεται εδώ πάνω;

- Ο Άλλος έρχεται Ζωή. Με είδε κάτω στην πεδιάδα και κατάλαβε ότι με έστειλες εσύ. Προσπάθησα να του ξεφύγω αλλά δεν μπόρεσα. Κανείς δεν μπορεί! Και, λυπάμαι αλλά τον έφερα κατευθείαν εδώ. Για αυτό σου λέω βασίσου στα γοβάκια σου και τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς.

- Ελάτε στα χέρια μου και οι τρεις φίλοι μου, καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου κομμάτια. Είστε ελεύθεροι και οι τρεις, φύγετε και πίσω μην κοιτάξετε. Εγώ καθιστή θα μείνω σε τούτο το παγκάκι. Ας έρχεται ο Άλλος. Δεν με νοιάζει. Πετάξτε τώρα και αντίο μην πείτε. Πετάξτε!

Αυτά είπε η Ζωή και τίναξε απότομα ψηλά τα χέρια της. Τα τρία πτηνά χάθηκαν στην ομίχλη που είχε καταπιεί το βουνό. Ο Άλλος δεν άργησε να εμφανιστεί μέσα από το γκρίζο τοπίο.

- Έλα Ζωή. Αρκετά κρύφτηκες. Ήρθε η ώρα να φύγουμε μαζί.

- Μόνο μια χάρη θέλω, Θάνατε, για να δω αν είσαι αντάξιος του ονόματός σου. Με πόση δυσκολία θα καταφέρεις να πάρεις το Δέντρο μου; Μετά από αυτό πρόθημα θα σε ακολουθήσω.

- Με προκαλείς Ζωή; Μου κρυβόσουν τόσα χρόνια κι όμως τελικά σε βρήκα! Φοβήθηκες και τους ανθρώπους και θυσίασες άπειρες στιγμές στο βωμό της μοναξιάς σου! Τι ανόητο. Και τώρα τολμάς να με δοκιμάζεις πιστεύοντας πως δεν μπορώ να σκοτώσω ένα δέντρο;

Χωρίς να βιαστεί ο Άλλος κοίταξε κατάματα τη Ζωή και κάθισε δίπλα της. Έκλεισε τα μάτια του κι αμέσως τα άνοιξε. Μια λάμψη εμφανίστηκε από το πουθενά. Λίγα πράσινα φύλλα βρέθηκαν στο χώμα, ενώ από μια ρωγμή του ουρανό, ο Ήλιος βρήκε χώρο να πέσει πάνω στο νεκρό Δέντρο της Ζωής.

- Τώρα είμαι έτοιμη, πάμε εμείς, κι ο Ήλιος ας κάνει τη δουλειά του...

Σύνδεσμος

Κατάρα δική μου

Μια κατάρα με ζυγώνει

ο Πόε είναι στο τιμόνι

και την οδηγεί.

Μια κατάρα με κοντεύει

ο Καρυωτάκης με γυρεύει

μαύρη μου στιγμή.

Μια κατάρα

από μέσα μου ξυπνάει

και είναι ό,τι λαχταράει

η μίζερή μου η ψυχή.

Μια κατάρα

την παλάμη μου σηκώνει

και σε ένα χαρτί λερώνει

ό,τι εμένα μ’ ενοχλεί.

Μια κατάρα

τη σκέψη μου πια ιππεύει

και όνειρα γοργά μαζεύει

καβαλάρης στην κάθε μου πνοή.

Μια κατάρα

φεύγει, έρχεται και πάει

με μισεί και με αγαπάει

και λιώνει της ψυχής μου το κερί!


07/09/14

Του χειμώνα το βήμα

Μέρος 1:

Και τρέχεις, πέφτεις με τα μούτρα

των πεπρωμένων σκευωρίες.

Γελάνε μαζί σου οι θεοί, παιχνίδι

των καπρίτσιων τους ολόκληρη η πλάση.

Και θέλεις μια αγκαλιά να κρυφτείς

να έχεις ένα καταφύγιο.

Μα δεν φύλαξε κανείς για σένα

μια σπηλιά να έχεις τον χειμώνα.

Και προσπαθείς να ακούσεις και να γευτείς

της ζωής το χρώμα, πλέον της ζωής σου.

Πάντα γκρίζο, λίγο μουντό και ξέθωρο

με μια πίκρα στο τέλος και αγωνία.

Και θέλεις το στόμα να ανοίξεις και να πεις

μα τόσες κραυγές καταπίνεις δίχως κόπο.

Σε νικάει η συνήθεια της προσμονής

για ένα θαύμα που έγινε αλλότριο.

Μέρος 2:

Και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα

τίποτα δεν είναι διαφορετικό.

Τα δευτερόλεπτο χτίζουν αιώνες

σε ένα ξέθωρο γράμμα της βροχής.

Και δεν αναπνέεις, πλέον δεν μπορείς

ο αέρας από ώρα δεν κυλάει.

Τα ρολόγια γράφουν για τους ζωντανούς

όχι για τους άλλους που απλώς υπάρχουν.

Και δάκρυα ποτίζουν, και ιδρώτας ποτίζει

όσα τα ρούχα όνειρα φορέσανε.

Η ψυχή σου, η ανθρώπινη ψυχή στο τέρμα

πολλά όνειρα κουβαλάει για χρόνια.

Και τα ψέματα είναι φύση της αλήθειας

σαν οξυγόνο που θα το κάψει η ζωή.

Μα η ψυχή, όσο κι αν ακυρωθεί, ποτέ

ποτέ της δεν κοροϊδεύεται στο βάθος.

Μέρος 3:

Και η φωτιά της σκέψης πνίγηκε

εκεί που έθρεψαν τα σκοτάδια.

Στους πεθαμένους τη σωτηρία

με μανία κάνεις πως γυρεύεις.

Και οι αρχαίοι με θλίψη απορούν

για την ανοησία των έξυπνων.

Πηγαίνεις και εσύ να βρεις του Ήλιου

το κουφάρι πάνω από τα βουνά.

Και οι καιροί σηκώνονται στον αέρα

πάνω σου πέφτουν σαν άτιμες κατάρες.

Μαζεύεις τον άδικο συμβιβασμό σου

και γυρνάς στη γύμνια της άγονης σιωπής.

Και οι ώρες περνάνε σαν τα πεφταστέρια

χτυπάνε με μίσος όνειρα και ελπίδες.

Μαραζώνεις σαν άγριο τριαντάφυλλο

που το βρήκε μια μαύρη σκιά αιώνια.

Μέρος 4:

Και τρέχει η σκέψη στα παλιά

για μια καινούργια αυταπάτη.

Να κρατηθείς πας στον αέρα

που δεν σκορπίζεται στο διάβα.

Και κοιτάς αριστερά και δεξιά

στης Γης τα αμέτρητα υπεδάφη.

Μέχρι που φτάνει κουρασμένο βλέμμα

στων ουράνιων αγγέλων τη φυγή.

Και δεν ξέρεις τί να ακούσεις στους ωκεανούς

προς τα που να πας σε ποια Ιθάκη να αράξεις.

Μικρές αυταπάτες θέριευες για τόσα χρόνια

αφριστή έγινε η ανυπομονησία.

Και θες σιγά να κλάψεις, να φωνάξεις

να βρίσεις, να ξαναπάς απ’ την αρχή.

Τώρα που πάλι σώθηκε ο κόσμος

το βήμα στο κενό πώς να το κάνεις;

  

11/10/14

Του Παρθενώνα η απαίτηση

Τέχνη και Πολιτισμός. Λέξεις και έννοιες τόσο σχετικές όσο και μπερδεμένες! Κάθε ανθρώπινη κοινωνία που εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε στον πλανήτη Γη, θέλησε να αγγίξει την αθανασία, την αιώνια υστεροφημία μέσω του πολιτισμού που άφησε παρακαταθήκη για τους επόμενους. Ασφαλώς, αυτό έγινε κάποιες φορές με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλες με πλήρη αποτυχία! Από τους αρχαίους λαούς της Μεσοποταμίας μέχρι τη NASA των Ηνωμένων Πολιτειών, κι από την Λέσβια Σαπφώ μέχρι τον Βραζιλιάνο Coelho, η ανθρωπότητα προσπαθεί να εκφραστεί μέσω της τέχνης αποτυπώνοντας σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα σε τοίχους, χαρτιά, μουσικές, ταινίες, κτίρια, ναούς.

Τι είναι όμως αυτό που δίνει βαρύτητα στην τέχνη, ποιο στοιχείο είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή; Πώς μπορούμε να πούμε αν κάποιοι στίχοι συνθέτουν ένα τραγούδι ή ένα μελοποιημένο ποίημα; Τι κάνει έναν πίνακα ζωγραφικής πολιτιστικό αγαθό και όχι έναν έγχρωμο καμβά για πέταμα; Πολλοί θα πουν πως τέχνη σημαίνει διαχρονικότητα, πως ό,τι αντέχει στον χρόνο συνιστά πολιτισμό. Λάθος! Πολιτισμός είναι όσα ψυχικά χαρίσματα κρατάμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να εκδηλώνονται διαρκώς. Η τέχνη μπορεί να γεννηθεί και να πεθάνει την αμέσως επόμενη στιγμή, μα αυτό δεν ελαττώνει την όποια ποιότητά της! Όταν αφαιρέσεις όλες τις ταμπέλες από την Τέχνη, μόνο δύο πιθανές ιδιότητές της θα παραμείνουν. Είτε η Διασκέδαση είτε η Ψυχαγωγία. Αυτή είναι η μόνη πραγματική διαβάθμιση που μπορεί να έχει η τέχνη και όχι η διαχρονικότητα.

Τελικά τέχνη είναι ό,τι μένει στον ψυχικό κόσμο του καθενός. Αλλά όταν ένα έργο διαμελίζεται δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδώσει όσα εκ των προτέρων προοριζόταν να χαρίσει στον παρατηρητή του. Και για αυτό είναι αναγκαία η επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων, όχι επειδή είναι ελληνικά, ή ανήκουν στους Έλληνες, κάθε άλλο, η τέχνη είναι παγκόσμια και δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο ή λαό! Πρέπει να γυρίσουν διότι ανήκουν στην ίδια την Ακρόπολη! Είναι τεράστιο λάθος της ελληνικής πλευράς που προσεγγίζει το θέμα νομικά. Καμία σημασία δεν έχει αν υπάρχουν οθωμανικά φιρμάνια ή αν τα Μάρμαρα κλάπηκαν. Δεν είναι νομικό το ζήτημα, είναι απαίτηση του ίδιου του Παρθενώνα για επανένωση!

Παγκοσμίως τα Μουσεία θα πρέπει ηθικά να υποχρεωθούν και να επιστρέψουν (όσο ονειροπόλο κι αν φαντάζει αυτό) τα γνήσια κομμάτια που κατέχουν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, που δεν είναι άλλοι από τα ίδια τα μνημεία, και στη θέση τους να κρατήσουν πιστά αντίγραφα. Ανά τον πλανήτη οι πολιτισμικές λεηλασίες επιτέλους πρέπει να σταματήσουν ώστε τα έργα τέχνης, σε όλο τους το μεγαλείο, να μπορούν να μπουν στη ψυχή του καθενός μας. Διότι στους άμυαλους καιρούς που ζούμε, μόνο η Τέχνη της Ψυχαγωγίας είναι σε θέση να δώσει το έναυσμα για πραγματικές λύσεις...

Σύνδεσμος

Η δική μου η αγάπη

Δυο στίχοι πλέον βιαστικοί

η δική μου η αλήθεια

που ζητάνε υπομονή

και γυρεύουνε βοήθεια.

Η δική μου η πληγή

αλάτι κουβαλάει

και γεμίζει την ψυχή

τα κόκκαλα τρυπάει.

Η δική μου η αγάπη

δύο στίχοι στο κενό

λίγο άχαρο μελάνι

και το βλέμμα σκοτεινό.

Η δική μου η ενοχή

της σιωπής μου ο αγώνας

και φεύγει τρέχει η ζωή

γνέφει κλαίει ο αιώνας.

Η δική μου η γιορτή

λίγες στιγμές κλεμμένες

είν’ η μάσκα μου μικρή

κι οι πίκρες κερασμένες.

31/08/14

Φωταγωγός

- Σήκω! Πρέπει να έχει ωραίο φεγγάρι απόψε. Πάρε με από εδώ, σε παρακαλώ. Σήκω! Έχω ξεχάσει την όψη του ουρανού. Πάμε μια βόλτα στην επιφάνεια. Έλα να βγούμε από εδώ μέσα για λίγο. Μια φέτα όνειρο να πάρουμε. Να αγγίξουμε με τα ακροδάχτυλα τα αστέρια. Κι ας ξαναγυρίσουμε μετά στο υπόγειο που λέμε σπίτι μας. Άσε για λίγο τη μιζέρια στο πλάι. Έτσι είναι η ζωή. Ούτε σωστή, ούτε δίκαιη. Χωρίς απαντήσεις και χάρες. Έτσι είναι η ζωή σού λέω για όλους. Κανείς δεν της ξεφεύγει. Μη ξεφυσάς. Μη γυρίζεις από την άλλη. Σταμάτα να σκέφτεσαι και να τρέφεις με σενάρια επί σεναρίων το μυαλό σου. Όπως έρθουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να προκαθορίσεις τίποτα. Οι πιθανότητες είναι άπειρες. Μην σκας για ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις. Σήκω! Μη μείνεις στο τίποτα εξυπηρετώντας το βόλεμά σου. Σε παρακαλώ!

-Σταμάτα! Δεν θέλω να δω το φεγγάρι. Μόνο την αγκαλιά σου θέλω για να ηρεμήσω λίγο, να χαθώ μέσα της, να ξεχαστώ. Στα χέρια σου να αφήσω την καρδιά μου. Φοβάμαι τις αλλαγές όσο κι εσύ. Δεν με ακουμπά ο νυχτερινός ουρανός. Κι ας φοράει σαν παράσημα τα αστέρια του, κι ας τυφλώνει τα μάτια της ψυχής μας με το φως τους. Μην ακούς τις σειρήνες του φεγγαριού. Εδώ είναι η ζωή μας. Μην ξεχνιέσαι. Μην ξεσηκώνεσαι. Εδώ πρέπει να μείνουμε και να τροχίσουμε τα αγκάθια της ζωής μας, να βολέψουμε τις καταστάσεις που εκκρεμούν ακόμη. Άσε την πανσέληνο για εκείνους που μπορούν να την φτάσουν. Δεν είναι συμβιβασμός η αυτοσυντήρηση αλλά ανάγκη. Το έχουμε ξαναδεί το φεγγάρι αμέτρητες φορές κι όμως ποτέ μας δεν το ακουμπήσαμε. Μια αγκαλιά θέλω μόνο. Η ζωή μάς χρωστάει ηρεμία. Μην την αρνείσαι, σε παρακαλώ!

- Πάμε να βγούμε για λίγο από εδώ. Αέρα να βρούμε καθάριο. Μάς πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, η γκρίνια και η άπνοια. Σε παρακαλώ. Κάπου κρύφτηκε και η αγάπη. Ξέχασε να μάς φωτίσει στις δύσκολες ώρες που μας περικύκλωσαν γοργά. Όχι, μη μού φέρνεις αντιρρήσεις. Δεν είναι κλειστοί όλοι οι δρόμοι προς τα πάνω. Δεν θαφτήκαμε ακόμα ζωντανοί σε αυτό που καταντήσαμε να ονομάζουμε ζωή. Ξέρω ένα μονοπάτι που θα μας πάει στην επιφάνεια. Δεν είναι ασφαλές, ούτε και εύκολο. Είναι όμως το μόνο που έχουμε. Πόση τρέλα χρειάζεται να κουβαλάει ένας άνθρωπος για να αναζητήσει δυο καθαρές ανάσες, μη με ρωτάς. Πρέπει να ξεκολλήσουμε από εδώ. Σήκω! Ξέρω μια παλιά σιδερένια σκάλα στον φωταγωγό. Σκουριασμένα και σάπια τα σκαλοπάτια της, ναι... Αλλά δεν αξίζει να προσπαθήσουμε; Μην με κοροϊδεύεις. Σε παρακαλώ!

- Σταμάτα! Τι να το κάνουμε το φεγγάρι; Τι θα μάς προσφέρει η όψη του; Εδώ πρέπει να μείνουμε και να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας. Πρέπει να τακτοποιήσουμε τα άσχημα συναισθήματα μέσα μας. Σε μια γωνιά της ψυχής μας να τα πετάξουμε ώστε να μην μας ενοχλούν. Κι αν πότε πότε, η ασχήμια ανεβάζει μυρωδιές, ας κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε αφού εδώ είναι πια η ζωή μας. Πού να πάμε; Θα τσακιστούμε στη σκάλα του φωταγωγού και τα όνειρά μας δεν θα αντέξουν να μας σηκώσουν. Κι αν από ένα θαύμα βγούμε στην επιφάνεια, κι αν θαμπωθούμε από την μαγεία του φεγγαριού, αν τα αστέρια μας πάρουν για συνοδούς στον μεθυστικό χορό τους, τι θα κάνουμε το πρωί που θα βγει ο Ήλιος; Έλα εδώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Μην κλαις. Δεν έχουμε χρόνο για επαναστάσεις. Άσε τη σκάλα για αυτούς που αντέχουν την ανάβαση, σε παρακαλώ!

- Ξύπνα, πρέπει να φύγουμε από εδώ κάτω που μόνοι μας ρίξαμε τους εαυτούς μας, πριν γίνουμε κι εμείς ένα με τον δύσοσμο υπόνομο. Πάμε. Σε παρακαλώ. Ζέχνουμε συμβιβασμό. Όχι, μην κοιτάς τα δάκρυά μου. Άστα. Για τελευταία φορά ας ποτίσουν το άγονο χώμα που λέμε πατρίδα. Μη με ειρωνεύεσαι. Σήκω κι εγώ θα σ' ακολουθήσω μέχρι το τέλος του κόσμου. Αρκεί να σηκωθείς. Μια ευχάριστη περιπέτεια η ζωή που εμείς την κάναμε οδύσσεια. Χτίσαμε την κόλασή μας και μπήκαμε μέσα. Καρφώσαμε και μια ξύλινη ταμπέλα «Παράδεισος» για να ηρεμήσουμε την ψυχή μας. Αλλά μετά από τόσο καιρό ξεχαρβαλώθηκε και η επιγραφή. Πάμε να δούμε το φεγγάρι απόψε; Πάμε μέχρι τον φωταγωγό; Κι αν δεν θες ας μην ανέβουμε. Ας μείνουμε στη βάση της σκάλας να κοιτάμε από μια τρύπα τον απέραντο ουρανό. Μόνο μην μείνουμε εδώ απόψε. Σε παρακαλώ!

Σύνδεσμος

Φασισμός

Κι άντε να καταλάβει ο ηλίθιος ότι είναι δολοφόνος

Η βία φέρνει βία

κι ο φασισμός μοιάζει γιορτή

όλη η Ιστορία

χωράει σε λευκό χαρτί.

Μελάνι κάθε μέρα πέφτει

και μετά εξαφανίζεται

κάτι στο μυαλό δεν μένει

και στο Ποτέ χαρίζεται.

Η βία φέρνει βία

αίμα που στάζει στη ψυχή

είν' ο φασισμός μια αλητεία

μια κατάρα εν ζωή.

Η βία φέρνει βία

κακό που εγγυμονεί

ο φασισμός παίρνει ουσία

εκεί που βασιλεύει η σιωπή!

30/08/14

Χτυπάνε τα κουδούνια

Χτυπάνε τα κουδούνια απ’ το πρωί

τους είδα, είναι αστυνομικοί

στο χέρι κρατάει ένας χαρτί

λέει το σπίτι πως βγήκε στο σφυρί.

Χτυπάνε τα κουδούνια με μανία

τράπεζα το πήρε απ’ απληστία

φταίω για της δόσης την πορεία

δεν την μέτρησα την τυραννία.

Χτυπάνε τα κουδούνια και οι ξένοι

πιο πέρα ένας σκύλος που κουτσαίνει

την ατμόσφαιρα πόσο γλυκαίνει

δυνατά γαβγίζει ξεκουφαίνει.

Χτυπάνε τα κουδούνια τα παιδιά

να φύγω λένε είναι πια αργά

πιάνει ο σκύλος και τα κυνηγά

εγώ τον τάιζα βρε τον φουκαρά.

Χτυπάνε τα κουδούνια και φοβάμαι

το σπιτάκι μου πόσο λυπάμαι

ήρθαν τα κοράκια και κοιτάνε

απ’ τη σάρκα μου θέλουν να φάνε.

Χτυπάνε τα κουδούνια κι υποφέρω

βόλτα για μήνες τώρα δεν τα φέρνω

την απελπισία μου υπομένω

σε κάθε χτύπο αργοπεθαίνω.

Χτυπά τα κουδούνια εισαγγελέας

«νάζια είναι αυτά ρε νεολαίας»

τον είδα εγώ είναι ένας ψηλέας

μίσος έγινα αγάπης φευγαλέας.

Χτυπάνε τα κουδούνια δεν μιλώ

κρυφά απ’ το παράθυρο κοιτώ

το μαύρο το σκυλούδι το κουτσό

κάθεται πλέον άπραγο δειλό.

Χτυπάνε τα κουδούνια τα πειράζουν

νιώθω την ύπαρξή μου να βιάζουν

μια ζωή στα σκουπίδια την μοιράζουν

το σκυλάκι αδίκως ξενυχιάζουν.

Χτυπάνε τα κουδούνια επιμένουν

σπίτι μου είναι εδώ δεν μπαίνουν

σπίτι μου είναι αυτό κι ας τρέχουν

χτυπάνε τα κουδούνια και δεν φεύγουν.

Στο υπόγειο πήγα κι έβαλα φωτιά

ας έρθει τώρα κι ολόκληρη στρατιά

τώρα που ο Ήφαιστος βγήκε παγανιά

κι εγώ με το σκυλάκι φεύγω μακριά.

24/08/14

Άνθρωποι

Έτσι είναι οι άνθρωποι, πονάνε

μεταξύ τους μαχαίρια ακονίζουν

το χρόνο πίσω βιαστικά γυρνάνε

σε όνειρα γουστάρουν να ελπίζουν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, σκοτώνουν

ό,τι λατρεύουν για χρόνια ν’ αγαπούν

οι πράξεις τους στα χρόνια δεν στεριώνουν

σαν αδέσποτα αυτοί κυκλοφορούν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, πεινάνε

ανθρώπου αίμα θέλουν να μυρίζουν

σε μια αιωνιότητα κυλάνε

μαύρες σκιές στα ξένα να βυθίζουν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, θυμώνουν

με όσα πολύ δεν θέλουν ή μπορούν

σαν πεινασμένοι λύκοι να τελειώνουν

ό,τι λατρεύουν για χρόνια να μισούν.

21/08/14

Κουνούπια

Με τρώνε τα κουνούπια

τα νιώθω με τσιμπάνε

στο χορό του αίματός τους

σαν ρουφήχτρες με τραβάνε

κι είναι το βράδυ τόσο θλιβερό

τρέχουν σκιές στον ουρανό

ξύνω πληγές, πώς να κοιμηθώ

σ’ ένα κλουβί, ανήμερο θεριό

τα κουνούπια με ρουφάνε

σαν έρθει η ώρα που πεινάνε

έπεσε η νύχτα στη σιωπή

και η πιο μεγάλη μου γιορτή

τυλίχτηκε στο αίμα

κάτω απ’ του χρόνου τα φτερά

εκεί που τελειώνουν τα σκαλιά

και μεθάει η μέρα

15/08/14

Ζωή και Θάνατος

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο υπάρχει κάποιος για να τις θυμάται...

         

Δεν είναι το ποιόν του θανάτου

το τι γίνεται μετά ή τι και αν υπάρχει.

Είναι ο γνήσιος ανθρώπινος εγωισμός

για την δια παντός απουσία

κάποιου από τα εδώ τεκταινόμενα.

Ξέρω πως δεν θα υπάρξουν νέες

περιπέτειες μόνο επαναλήψεις

χαρμολύπης και μελαγχολικές σκέψεις

για όσα ένας άνθρωπος μπορεί να πετύχει

για όσα δεν θα τον ικανοποιήσουν ποτέ.

Διότι, ίσως, τελικά το μόνο που μετράει

σε τούτη τη ζωή είναι να τα έχεις βρει

με τον εαυτό σου. Τίποτα περισσότερο.

Εγωκεντρικά ή όχι.

Δελφίνια

Ξημέρωσε. Η αίσθηση της ναυτίας σε γεμίζει. Ακόμη να συνηθίσεις τα ταξίδια εν πλω. Από το φινιστρίνι ασυγχώρητα εισβάλει ο Ήλιος. Μια καλοκαιρινή μελαγχολία κατακλύζει την καμπίνα σου. Ο «Θεότυφλος» ταξιδεύει για Λέσβο. Ελάχιστος κόσμος επιβιβάστηκε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το πλοίο έχει κόψει ταχύτητα για να γλυτώσει καύσιμα, κι εσύ στο κατάστρωμα βγαίνεις για να απολαύσεις λίγη αλμύρα στον αέρα. Το γαλάζιο του ουρανού συναντάει το μπλε της θάλασσας εκεί που το μάτι δεν μπορεί να βάλει όρια ούτε σύνορα.

Την έμπνευση αναζητάς. Αντ' αυτού, μία τουρίστρια έρχεται και κάθεται δίπλα σου. Ανάβεις τσιγάρο, το παίζεις αδιάφορος στην αρχή, κι έπειτα την ρωτάς στα αγγλικά για τις φήμες που άκουσες στο κυλικείο το βράδυ, ότι δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους πέριξ του καραβιού ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του. Σε κοιτάει παράξενα, σου χαμογελάει και λέει στα αγγλικά πως πρέπει να φύγει. Σηκώνεσαι μαζί της. Εκείνη προπορεύεται και καθώς μπαίνει στις γυναικείες τουαλέτες σού κλείνει το μάτι. Όχι, δεν θα μπεις.

Έχεις σιχαθεί τις εφήμερες δόσεις ζωής που μετά από λίγο καταλήγουν σαν να μην τις πήρες ποτέ σου. Συνεχίζεις να περπατάς προσπερνώντας κόσμο, σαλόνια, μαγαζιά. Ανθρώπινη πολιτεία σού θυμίζει, κινούμενη στη θάλασσα. Σού αρέσει η «εξερεύνηση» σε αυτήν την Χώρα των Θαυμάτων. Βρίσκεις τους χώρους της πισίνας και των παιχνιδομηχανών κλειστούς. Η κρίση θα φταίει μάλλον... Λίγα βήματα παρακάτω βλέπεις κάτι που θυμίζει έντονα εκκλησία. Ο Θεός δεν έχει κρίση. Καμία σωτηρία.

Από την πλώρη στην πρύμνη. Κυματίζει μια ξεθωριασμένη ελληνική σημαία λίγα μέτρα πάνω από την αφριστή θάλασσα. Ρίχνεις όλο το βάρος σου στα κάγκελα και αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στο νερό. Πιάνεις νέο τσιγάρο. Πας να βγάλεις τον αναπτήρα από την τσέπη και αυτός κάνει βουτιά στο Αιγαίο. Δεν πειράζει. Επιστρέφεις στην πλώρη και βλέπεις την τουρίστρια να κάθεται εκεί ακριβώς που ήσουν εσύ νωρίτερα. Συνεχίζει να σου χαμογελάει.

«Συγνώμη, δεν κατάλαβα πως είσαι γκέι, εγώ είμαι μπάι», σού λέει χαμηλόφωνα.

«Εγώ, δεν...», χάνεις τα λόγια σου. Ξαφνιάζεσαι για πολλούς λόγους. «Ελληνίδα;»

«Ναι. Και μέλος της ελληνικής LGBT κοινότητας. Μαρία, χάρηκα».

«Σωκράτης», καταφέρνεις να πεις μετά από λίγο. Κάθεσαι δίπλα της.

«Για την συνάντηση της κοινότητας κατεβαίνεις, έτσι; Κάθε καλοκαίρι γίνεται στη Λέσβο κάτι σαν αντάμωμα. Εγώ είναι η δεύτερη φορά που πάω».

«Εγώ πάλι έρχομαι κάθε χρόνο», της λες με ειλικρίνεια. «Έχω καταγωγή από το νησί και έρχομαι κάθε καλοκαίρι, ψάχνοντας...» κομπιάζεις. Σταματάς.

«Δηλαδή, έχεις δει τα δελφίνια πολλές φορές και απλά με ρώτησες πριν για να μού πιάσεις την κουβέντα;»

«Ναι. Αλλά κι εσύ μού απάντησες στα αγγλικά».

«Τι ψάχνεις διαρκώς;» σε ρωτάει με αγνό ενδιαφέρον αλλάζοντας συζήτηση.

«Την έμπνευση. Την Μούσα μου! Ίσως εσένα, ή κάποια κυρία που κάθεται παραπέρα. Μια αφορμή για να εκτονώσω στο χαρτί συσσωρευμένα συναισθήματα».

«Ούτε γκέι είσαι», σε ρωτάει με μια ντροπή στη φωνή της.

«Έχει σημασία; Θα μπορούσα να είχα γεννηθεί έτσι. Δεν έτυχε».

Ο ένας χαμογελάει στον άλλον καθώς τα δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους σε μία θάλασσα που χωράει κι ενώνει τους πάντες και τα πάντα.

Σύνδεσμος

Η μάνα

Η κρίση πριν και πάνω από οικονομική, είναι ηθική, είναι κρίση αξιών και φιλοσοφιών.

Τα σκουπίδια θερμά αγκάλιασαν

στις νύχτες του χειμώνα

όσα οι άνθρωποι δεν άντεξαν

στο πέρας του αιώνα.

Τα σκουπίδια δεν λένε ψέματα

μια καρδιά κρύψανε σ’ αυτά

να ‘ναι κατάρα ή απρέπεια

της μοίρας τα κυνηγητά;

Άστεγη στους δρόμους περιφέρεται

μια γυναίκα δίχως πια ψυχή

κάνει κρύο κι όμως αυτή καίγεται

για μια αγάπη δίχως ζωή.

«Μεγάλο λάθος ήταν τελικά

το εγώ μου βασανίστηκε»

για μία καρδούλα που δεν χτυπά

η μάνα εξαφανίστηκε.

Κλαίει, δεν θέλει τώρα γιατρικό

μια μάνα σκουπίδια αγναντεύει

γοργά παραδίνεται στο κενό

πέφτει κάτω και πεθαίνει.

03/09/14