Ζωντανός – Νεκρός

Απόψε θα έφευγα.
Μα στεναχωρήθηκε ο Θεός
και άρχισε να κλαίει...
Απόψε θα πέθαινα.
Μα ούρλιαξε ο Χάρος
πως η αγάπη για όλα φταίει...

Μοναξιά φυσάει ο καιρός.
Μοναξιά και φόβο. Τρομερό.
Μουσική γυρεύει ο σκοπός.
Μουσική και τόνο. Θλιβερό.

Πώς απόψε ν’ αντέξω,
σκιά φαντάσματος είμαι θαρρώ.
Μία φωνή απ’ έξω,
απρόθυμα σέρνοντας ακολουθώ.

Στο νεκροταφείο με πηγαίνει.
Σε μνήμα προσωπικό.
Κοράκι το μάτι μου γυρεύει.
Μαύρο και σατανικό.

Κι όμως, είμαι εγώ που πετάω.
Και εγώ που μιλώ.
Κι όμως, είμαι εγώ που γελάω.
Και εγώ που θρηνώ.


31/08/10

Όνειρα...

Κύκλους κάνει η ζωή. Άλλοτε μεγάλους, άλλοτε μικρότερους, άλλοτε τέλειους, άλλοτε ημιτελείς... Άλλοτε είμαστε χαρούμενοι και άλλοτε όχι με αυτούς τους κύκλους... Μα αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το παιχνίδι της και αλίμονο σε όποιον αρνηθεί να παίξει. Θα βρεθεί άμεσα στο περιθώριο, στην απαξίωση, στην εξαθλίωση, στο τίποτα... Και εκεί αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί. Και θα συμβιβαστεί. Διότι έτσι είναι όλα στημένα γύρω μας. Ο συμβιβασμός είναι τόσο αναπόφευκτος όσο και ο θάνατος. Και αυτό που μας κρατάει εδώ είναι τα όνειρα μας και τα συναισθήματα που τα γεννούν. Χωρίς συναισθήματα δεν υπάρχουν όνειρα. Χωρίς όνειρα δεν υπάρχουν ελπίδες. Χωρίς ελπίδες δεν υπάρχει μέλλον. Χωρίς μέλλον δεν υπάρχει ζωή. Και ζούμε, αγωνιζόμαστε, μοχθούμε μέχρι να πεθάνουμε. Μέχρι ...το τέλος. Μέχρι να περάσουμε την δοκιμασία μας. Μέχρι να είμαστε ικανοί να πάμε παρακάτω, να προχωρήσουμε. Είμαστε -εν μέρει- τα όνειρά μας. Ζούμε και πεθαίνουμε για αυτά.