Το Δέντρο της Ζωής

Το Δέντρο της Ζωής είχε χρόνια να ανθοφορήσει. Καθώς η Ζωή κουβαλούσε έναν ατελείωτο χειμώνα, το Δέντρο της που την ακολουθούσε πιστά στις πιο απόκρυφες χαράδρες της ψυχής της, δεν μπορούσε παρά να είναι μαραζωμένο. Ελάχιστα πράσινα φύλλα, έτσι από πείσμα, υπενθύμιζαν πως πάντα μια ελπίδα θα επιμένει, θα επιζεί, θα κρύβει πόθους, θα χαρίζει κίνητρο. Έτσι, μόνο και μόνο, για να λέει το Δέντρο πως δεν έχει πεθάνει. Όχι ακόμα!

- Καλημέρα Κοράκι μου. Τι νέα από τον κόσμο που κρύβεται στις πεδιάδες;

- Όλα κυλάνε όπως πάντα Ζωούλα μου. Τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον, συνεχίζουν να ποτίζουν τις στιγμές τους με ιδρώτα και αίμα. Έτσι ταΐζεται η ζωή Ζωούλα μου κι ας το έχεις ξεχάσει εσύ πια. Αλλά εμείς γιατί ακόμα κρυβόμαστε πάνω στα βουνά, δεν έχω καταλάβει.

- Σώπα Κοράκι, σώπασε! Δεν κρυβόμαστε ποτέ εμείς. Μόνο οι κακοί και οι πονεμένοι κρύβονται. Εμείς είμαστε καλά εδώ. Ξεχασμένοι από τους πάντες. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν και κανείς δεν μας χρειάζεται. Εδώ μπορούμε να απολαύσουμε την ηρεμία της φυγής. Ξύπνα και πέτα, πέτα μακριά κάτω στην πέρα θάλασσα Αετέ μου, δες ο Άλλος τι κάνει. Μήπως περιφέρεται σε στεριά ή διάλεξε να ξεκουραστεί για λίγο. Κι εσύ Περιστέρα μου, ανέβα σε παρακαλώ πιο ψηλά από τα μαύρα σύννεφα και ρώτα τον Ήλιο γιατί μάς ξέχασε. Υποσχέθηκε να μάς φωτίζει και στο γκρίζο μας παράτησε. Φύγετε καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου αποκυήματα.

- Κι εγώ Ζωούλα μου, που θες να πάω; Τι θες να μάθεις από εμένα; Αλλά στο λέω να το ξέρεις, κουράστηκα πια, δεν μπορώ! Με πρόλαβε κι εμένα ο χρόνος. Μεγάλωσα. Τόσα χρόνια μείναμε εδώ κάτω από το Δέντρο σου, αλλά ούτε αυτό φάνηκε αρκετό για να γεμίσεις με ό,τι κι αν έψαχνες. Βαρέθηκα να κρύβομαι Ζωούλα μου. Πάμε κι εμείς στις πεδιάδες, κανείς δεν θα 'ρθει εδώ πάνω. Τι περιμένουμε;

- Σώπασε Κοράκι μου, στο είπα και πιο πριν. Εδώ έχουμε ασφάλεια.

- Την ασφάλεια της μοναξιάς εννοείς; Κι αφού είσαι καλά, γιατί εμείς τρέχουμε και παρατηρούμε τον κόσμο, τους ανθρώπους και τον Άλλον; Αφού είμαστε καλά, ας μείνουμε στην αιώνια λήθη που μας προσφέρει η ομίχλη. Ας ξεχάσουμε τα παλιά για να ελευθερωθούμε από ό,τι μας κρατάει δεμένους με αυτό το καταραμένο Δέντρο κι αυτό το ξύλινο παγκάκι που μοιάζει νεκρό.

- Κοράκι παραμεγάλωσες μού φαίνεται και δεν ξέρεις τι λες. Πήγαινε στο Δέντρο να βρεις ένα γερό κλαδί και ξεκουράσου εκεί. Εγώ πρέπει να ξέρω τι κάνει ο Άλλος. Μα να, η Περιστέρα γύρισε κιόλας.

- Ζωή μου ο Ήλιος πήγε να με κάψει! Είναι θυμωμένος πολύ μαζί σου. Κοίτα πως μαύρισε την κάτασπρη φτερούγα μου. Ψητή θα με έκανε αν μπορούσε.

- Κατάφερες να του μιλήσεις;

- Φοβήθηκα Ζωή μου κι έφυγα, αλλά τον άκουσα από μακριά με στενοχωρημένη φωνή να μιλάει στον εαυτό του. Επειδή σ' αγαπάει θύμωσε μαζί σου, έτσι έλεγε. Εμένα περίεργο μού φάνηκε. Και μετά, πριν απομακρυνθώ πολύ, τον άκουσα κάτι να λέει για το Δέντρο σου πως πρέπει να πεθάνει, μα δεν κατάλαβα ακριβώς.

- Εντάξει Περιστέρα μου. Σε ευχαριστώ. Το Δέντρο θα τραβήξει τον Ήλιο, ενώ εγώ πάντα πίστευα πως χρειάζεται το αντίθετο... Κοίτα να δεις.

- Τί θες να πεις Ζωούλα μου;

- Αχ, Κοράκι μου, ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως έχασα τόσα χρόνια περιμένοντας να έρθει το θαύμα αντί να πάω εγώ να το βρω! Κάποιες φορές πρέπει να σκοτώσεις κάθε απειροελάχιστη ελπίδα, να ξεγαντζωθείς από ό,τι θεωρούσες δεδομένο, να ξεκρεμαστείς από τα πάντα, να πέσεις στο κενό και να τα ξεκινήσεις και πάλι όλα από το μηδέν! Αχ καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου σύντροφοι, αν θέλετε βοηθήστε με να ρίξουμε κάθε πράσινο φύλλο. Το Δέντρο πρέπει να πεθάνει ολοκληρωτικά στον χειμώνα. Έτσι θα ξαναγεννηθεί την άνοιξη! Κάτι ζωντανό δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί αν πρώτα δεν πεθάνει, αυτό είπε ο Ήλιος. Για αυτό δεν έρχεται. Μα τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στο Δέντρο μου. Πώς να το σκοτώσω;

- Μα Ζωούλα μου θα αναγεννηθεί πιο δυνατό από ποτέ!

- Δεν ξέρω Κοράκι μου, κι αν είπε ψέματα ο Ήλιος; Πώς μπορούμε να τον εμπιστευτούμε; Πώς μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι;

- Δεν μπορούμε Ζωή μου. Αυτό ακριβώς είναι το ρίσκο που ποτέ δεν παίρνει η μοναξιά.

- Μα Περιστέρα μου παραλίγο να σε κάψει, εσύ μου το είπες!

- Ίσως και να μπορούσε, αλλά δεν το έκανε.

- Έρχεται, έρχεται, Ζωή έρχεται! Γρήγορα κρύψου!

- Τι έγινε Αετέ, γιατί έβαλες τις φωνές; Ποιος έρχεται εδώ πάνω;

- Ο Άλλος έρχεται Ζωή. Με είδε κάτω στην πεδιάδα και κατάλαβε ότι με έστειλες εσύ. Προσπάθησα να του ξεφύγω αλλά δεν μπόρεσα. Κανείς δεν μπορεί! Και, λυπάμαι αλλά τον έφερα κατευθείαν εδώ. Για αυτό σου λέω βασίσου στα γοβάκια σου και τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς.

- Ελάτε στα χέρια μου και οι τρεις φίλοι μου, καλοί μου φίλοι, της ψυχής μου κομμάτια. Είστε ελεύθεροι και οι τρεις, φύγετε και πίσω μην κοιτάξετε. Εγώ καθιστή θα μείνω σε τούτο το παγκάκι. Ας έρχεται ο Άλλος. Δεν με νοιάζει. Πετάξτε τώρα και αντίο μην πείτε. Πετάξτε!

Αυτά είπε η Ζωή και τίναξε απότομα ψηλά τα χέρια της. Τα τρία πτηνά χάθηκαν στην ομίχλη που είχε καταπιεί το βουνό. Ο Άλλος δεν άργησε να εμφανιστεί μέσα από το γκρίζο τοπίο.

- Έλα Ζωή. Αρκετά κρύφτηκες. Ήρθε η ώρα να φύγουμε μαζί.

- Μόνο μια χάρη θέλω, Θάνατε, για να δω αν είσαι αντάξιος του ονόματός σου. Με πόση δυσκολία θα καταφέρεις να πάρεις το Δέντρο μου; Μετά από αυτό πρόθημα θα σε ακολουθήσω.

- Με προκαλείς Ζωή; Μου κρυβόσουν τόσα χρόνια κι όμως τελικά σε βρήκα! Φοβήθηκες και τους ανθρώπους και θυσίασες άπειρες στιγμές στο βωμό της μοναξιάς σου! Τι ανόητο. Και τώρα τολμάς να με δοκιμάζεις πιστεύοντας πως δεν μπορώ να σκοτώσω ένα δέντρο;

Χωρίς να βιαστεί ο Άλλος κοίταξε κατάματα τη Ζωή και κάθισε δίπλα της. Έκλεισε τα μάτια του κι αμέσως τα άνοιξε. Μια λάμψη εμφανίστηκε από το πουθενά. Λίγα πράσινα φύλλα βρέθηκαν στο χώμα, ενώ από μια ρωγμή του ουρανό, ο Ήλιος βρήκε χώρο να πέσει πάνω στο νεκρό Δέντρο της Ζωής.

- Τώρα είμαι έτοιμη, πάμε εμείς, κι ο Ήλιος ας κάνει τη δουλειά του...

Σύνδεσμος

Κατάρα δική μου

Μια κατάρα με ζυγώνει

ο Πόε είναι στο τιμόνι

και την οδηγεί.

Μια κατάρα με κοντεύει

ο Καρυωτάκης με γυρεύει

μαύρη μου στιγμή.

Μια κατάρα

από μέσα μου ξυπνάει

και είναι ό,τι λαχταράει

η μίζερή μου η ψυχή.

Μια κατάρα

την παλάμη μου σηκώνει

και σε ένα χαρτί λερώνει

ό,τι εμένα μ’ ενοχλεί.

Μια κατάρα

τη σκέψη μου πια ιππεύει

και όνειρα γοργά μαζεύει

καβαλάρης στην κάθε μου πνοή.

Μια κατάρα

φεύγει, έρχεται και πάει

με μισεί και με αγαπάει

και λιώνει της ψυχής μου το κερί!


07/09/14

Του χειμώνα το βήμα

Μέρος 1:

Και τρέχεις, πέφτεις με τα μούτρα

των πεπρωμένων σκευωρίες.

Γελάνε μαζί σου οι θεοί, παιχνίδι

των καπρίτσιων τους ολόκληρη η πλάση.

Και θέλεις μια αγκαλιά να κρυφτείς

να έχεις ένα καταφύγιο.

Μα δεν φύλαξε κανείς για σένα

μια σπηλιά να έχεις τον χειμώνα.

Και προσπαθείς να ακούσεις και να γευτείς

της ζωής το χρώμα, πλέον της ζωής σου.

Πάντα γκρίζο, λίγο μουντό και ξέθωρο

με μια πίκρα στο τέλος και αγωνία.

Και θέλεις το στόμα να ανοίξεις και να πεις

μα τόσες κραυγές καταπίνεις δίχως κόπο.

Σε νικάει η συνήθεια της προσμονής

για ένα θαύμα που έγινε αλλότριο.

Μέρος 2:

Και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα

τίποτα δεν είναι διαφορετικό.

Τα δευτερόλεπτο χτίζουν αιώνες

σε ένα ξέθωρο γράμμα της βροχής.

Και δεν αναπνέεις, πλέον δεν μπορείς

ο αέρας από ώρα δεν κυλάει.

Τα ρολόγια γράφουν για τους ζωντανούς

όχι για τους άλλους που απλώς υπάρχουν.

Και δάκρυα ποτίζουν, και ιδρώτας ποτίζει

όσα τα ρούχα όνειρα φορέσανε.

Η ψυχή σου, η ανθρώπινη ψυχή στο τέρμα

πολλά όνειρα κουβαλάει για χρόνια.

Και τα ψέματα είναι φύση της αλήθειας

σαν οξυγόνο που θα το κάψει η ζωή.

Μα η ψυχή, όσο κι αν ακυρωθεί, ποτέ

ποτέ της δεν κοροϊδεύεται στο βάθος.

Μέρος 3:

Και η φωτιά της σκέψης πνίγηκε

εκεί που έθρεψαν τα σκοτάδια.

Στους πεθαμένους τη σωτηρία

με μανία κάνεις πως γυρεύεις.

Και οι αρχαίοι με θλίψη απορούν

για την ανοησία των έξυπνων.

Πηγαίνεις και εσύ να βρεις του Ήλιου

το κουφάρι πάνω από τα βουνά.

Και οι καιροί σηκώνονται στον αέρα

πάνω σου πέφτουν σαν άτιμες κατάρες.

Μαζεύεις τον άδικο συμβιβασμό σου

και γυρνάς στη γύμνια της άγονης σιωπής.

Και οι ώρες περνάνε σαν τα πεφταστέρια

χτυπάνε με μίσος όνειρα και ελπίδες.

Μαραζώνεις σαν άγριο τριαντάφυλλο

που το βρήκε μια μαύρη σκιά αιώνια.

Μέρος 4:

Και τρέχει η σκέψη στα παλιά

για μια καινούργια αυταπάτη.

Να κρατηθείς πας στον αέρα

που δεν σκορπίζεται στο διάβα.

Και κοιτάς αριστερά και δεξιά

στης Γης τα αμέτρητα υπεδάφη.

Μέχρι που φτάνει κουρασμένο βλέμμα

στων ουράνιων αγγέλων τη φυγή.

Και δεν ξέρεις τί να ακούσεις στους ωκεανούς

προς τα που να πας σε ποια Ιθάκη να αράξεις.

Μικρές αυταπάτες θέριευες για τόσα χρόνια

αφριστή έγινε η ανυπομονησία.

Και θες σιγά να κλάψεις, να φωνάξεις

να βρίσεις, να ξαναπάς απ’ την αρχή.

Τώρα που πάλι σώθηκε ο κόσμος

το βήμα στο κενό πώς να το κάνεις;

  

11/10/14

Του Παρθενώνα η απαίτηση

Τέχνη και Πολιτισμός. Λέξεις και έννοιες τόσο σχετικές όσο και μπερδεμένες! Κάθε ανθρώπινη κοινωνία που εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε στον πλανήτη Γη, θέλησε να αγγίξει την αθανασία, την αιώνια υστεροφημία μέσω του πολιτισμού που άφησε παρακαταθήκη για τους επόμενους. Ασφαλώς, αυτό έγινε κάποιες φορές με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλες με πλήρη αποτυχία! Από τους αρχαίους λαούς της Μεσοποταμίας μέχρι τη NASA των Ηνωμένων Πολιτειών, κι από την Λέσβια Σαπφώ μέχρι τον Βραζιλιάνο Coelho, η ανθρωπότητα προσπαθεί να εκφραστεί μέσω της τέχνης αποτυπώνοντας σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα σε τοίχους, χαρτιά, μουσικές, ταινίες, κτίρια, ναούς.

Τι είναι όμως αυτό που δίνει βαρύτητα στην τέχνη, ποιο στοιχείο είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή; Πώς μπορούμε να πούμε αν κάποιοι στίχοι συνθέτουν ένα τραγούδι ή ένα μελοποιημένο ποίημα; Τι κάνει έναν πίνακα ζωγραφικής πολιτιστικό αγαθό και όχι έναν έγχρωμο καμβά για πέταμα; Πολλοί θα πουν πως τέχνη σημαίνει διαχρονικότητα, πως ό,τι αντέχει στον χρόνο συνιστά πολιτισμό. Λάθος! Πολιτισμός είναι όσα ψυχικά χαρίσματα κρατάμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να εκδηλώνονται διαρκώς. Η τέχνη μπορεί να γεννηθεί και να πεθάνει την αμέσως επόμενη στιγμή, μα αυτό δεν ελαττώνει την όποια ποιότητά της! Όταν αφαιρέσεις όλες τις ταμπέλες από την Τέχνη, μόνο δύο πιθανές ιδιότητές της θα παραμείνουν. Είτε η Διασκέδαση είτε η Ψυχαγωγία. Αυτή είναι η μόνη πραγματική διαβάθμιση που μπορεί να έχει η τέχνη και όχι η διαχρονικότητα.

Τελικά τέχνη είναι ό,τι μένει στον ψυχικό κόσμο του καθενός. Αλλά όταν ένα έργο διαμελίζεται δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδώσει όσα εκ των προτέρων προοριζόταν να χαρίσει στον παρατηρητή του. Και για αυτό είναι αναγκαία η επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων, όχι επειδή είναι ελληνικά, ή ανήκουν στους Έλληνες, κάθε άλλο, η τέχνη είναι παγκόσμια και δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο ή λαό! Πρέπει να γυρίσουν διότι ανήκουν στην ίδια την Ακρόπολη! Είναι τεράστιο λάθος της ελληνικής πλευράς που προσεγγίζει το θέμα νομικά. Καμία σημασία δεν έχει αν υπάρχουν οθωμανικά φιρμάνια ή αν τα Μάρμαρα κλάπηκαν. Δεν είναι νομικό το ζήτημα, είναι απαίτηση του ίδιου του Παρθενώνα για επανένωση!

Παγκοσμίως τα Μουσεία θα πρέπει ηθικά να υποχρεωθούν και να επιστρέψουν (όσο ονειροπόλο κι αν φαντάζει αυτό) τα γνήσια κομμάτια που κατέχουν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, που δεν είναι άλλοι από τα ίδια τα μνημεία, και στη θέση τους να κρατήσουν πιστά αντίγραφα. Ανά τον πλανήτη οι πολιτισμικές λεηλασίες επιτέλους πρέπει να σταματήσουν ώστε τα έργα τέχνης, σε όλο τους το μεγαλείο, να μπορούν να μπουν στη ψυχή του καθενός μας. Διότι στους άμυαλους καιρούς που ζούμε, μόνο η Τέχνη της Ψυχαγωγίας είναι σε θέση να δώσει το έναυσμα για πραγματικές λύσεις...

Σύνδεσμος

Η δική μου η αγάπη

Δυο στίχοι πλέον βιαστικοί

η δική μου η αλήθεια

που ζητάνε υπομονή

και γυρεύουνε βοήθεια.

Η δική μου η πληγή

αλάτι κουβαλάει

και γεμίζει την ψυχή

τα κόκκαλα τρυπάει.

Η δική μου η αγάπη

δύο στίχοι στο κενό

λίγο άχαρο μελάνι

και το βλέμμα σκοτεινό.

Η δική μου η ενοχή

της σιωπής μου ο αγώνας

και φεύγει τρέχει η ζωή

γνέφει κλαίει ο αιώνας.

Η δική μου η γιορτή

λίγες στιγμές κλεμμένες

είν’ η μάσκα μου μικρή

κι οι πίκρες κερασμένες.

31/08/14