Ζητείται ορισμός

Πες μου ως ψυχή τι ορίζεις.
Τι καταλαβαίνεις τι εννοείς.

Είναι κάτι το άπιαστο, άυλο
ή λες να είναι τα δάκρυα;
Μήπως αυτή γεννάει το συναίσθημα
ή τάχα να καθοδηγεί τις πράξεις;

Τι είναι η ψυχή που μου λες;
Το θάρρος, η ανδρεία, η θυσία,
η ανοχή, η εμπιστοσύνη,
η ελπίδα, η επιμονή, το πάθος;

Μπορείς να μου πεις τι είναι η ψυχή;
Τα πάθη, τα ξενύχτια οι έρωτες,
οι εξαρτήσεις, οι εμμονές,
τα συντρίμμια, οι θάνατοι;

Τα λάθη, οι νίκες, οι ήττες, τα σωστά
τι θέλει ψυχή να αντέχεις για πες μου
που την βρίσκεις ποιος την πουλάει
τι την κάνεις την ψυχή;

Την μισείς, ή την σώζεις την ψυχή;
Και πως την ορίζεις, για πες μου...


04/12/12

21/12/12

Στο τέλος του Δεκέμβρη οι άνθρωποι θα πέθαιναν


όλοι οι πλανήτες στη σειρά
έρχεται του γαλαξία συμφορά

ευθυγράμμιση θα γίνει
όρθιο τίποτα μη μείνει

το τέλος είναι εδώ κι αν αύριο ξυπνήσω
ευθείς την τύχη μου θα σκυλοβρίσω

μα ο Ήλιος στις είκοσι δύο θα ξαναβγεί
η λύτρωση τον δρόμο δεν θα βρει

πως τα φέρνει έτσι η ριμάδα η ζωή
κάθε τέλος να φανερώνει νέα αρχή


μία ολοκληρωτική καταστροφή μού υποσχέθηκαν

03/12/12

Εδώ ακριβώς!

http://www.kartoen.be/wp/

Ο καιρός

Κι όταν τα παιδιά γίνουν μεγάλα
ο καιρός σαν μας προλάβει όλους
οι νέοι πάλι την ελπίδα θ’ αγαπάνε

δική τους κατάρα να ελπίζουν
αυτοί που προχωρούν
που όλα τα θέλουν
εμείς σαν κουραστούμε
τι θα απογίνουμε μη φοβάσαι

οι νέοι ερωτοτροπούν με το αύριο
και οι υπόλοιποι μεταξύ μας


ποιος θα την φέρει στον άλλον
ποιο παιδί θα προχωρήσει στη ζωή
ότι κι αν γίνει μη φοβάσαι

δυο βλέμματα είναι αρκετά
επειδή οι νέοι μια σημαία
κουβαλάνε ως τα ύψη
αρνούνται να υποχωρήσουν
και στο αύριο κι άλλα καρτερούν

μάχες δεν δίνει ο παλιός
φαντάσματα παλεύει μια ζωή


σαν γεράσουν και οι νέοι τι θα απογίνει
μην φοβάσαι ο νέος τον θάνατο δεν λογαριάζει
όπως κι αν το δεις κουμάντο κανείς δεν κάνει

04/12/12

«Γιατί»

Σκιές κυνηγώ στα σκοτάδια της νέας αυγής                       
κρύβω και κρύβομαι πριν ο ήλιος με πιάσει                       
με σκιές οπλοφορώ στα δίχτυα της ψυχής                        
αποφεύγω κάθε ακτίνα που θα περάσει                                            

πονάει το πόδι είναι το γόνατο σάπιο                                  
πονάει και η μέση τα κόκαλα τρίζουν                                
το καντηλάκι της νιότης μου είναι άδειο                                            
πλέον τα χείλι μου ξέρουν μονάχα να βρίζουν                  

κατάρες πάνε και έρχονται στα σκοτεινά                          
κατάρες νέες και παλιές αυτοκτονούν                                
ξανά σιωπές ξεπροβάλλουν δειλά δειλά                                              
σαν φώτα μαγεμένα που πληγές πυρπολούν                    

και φωτίζονται όλα, οι σκιές παίρνουν φως                      
χρόνια τα «γιατί» μοναχά μ’ απελπίζουν                            
ξεχνιούνται όλα, οι σκιές μοιάζουν αλλιώς                        
σκιά σκιάς σε σκιά τα πάντα θυμίζουν                                 

03/12/12

Σε 21 στροφές

Γεννιέσαι κι αναπτύσσεσαι θηλάζοντας προκαταλήψεις
ως παιδάκι στους δρόμους  παίζεις με το γάλα για οδηγό
μα πριν κάνεις δυο πληγές η εφηβεία σε προφταίνει
με θελκτικότητα και τρίχες  τις σκέψεις σου καλύπτει

λίγους χρόνους μετά την επανάσταση πρωτοξεκινάς
όλους τους κόσμους να αλλάξεις προτού καν ενηλικιωθείς
όλα σου ανήκουν και τόσοι ανοίγονται μπροστά σου
να περπατήσεις δρόμοι που φαντάζουνε παντοτινοί

στα δέκα οχτώ οι ουρανοί σού χαμογελούν
κι εσύ στη ζωή ορμάς σαν ζώο ξαναμμένο
ανικανοποίητο από τα πάντα και για πάντα
κάτι παραπάνω αναζητάς δίχως περιορισμό κανέναν

κι όμως στα είκοσι τρία αντιλαμβάνεσαι
πως στον πάτο τέρμα δεν θα βρεις
μπουκάλια σηκώνεις το ένα μετά το άλλο
και σε ουσίες παραδίνεσαι μυστήριες

πριν τα τριάντα μυαλά κάνεις πως αλλάζεις
στο έτερον ήμισυ εναποθέτεις κάποιες ελπίδες
μεταμορφώνεις γούστα και τον καθρέφτη σπας
μπας και χωρέσουν τα θέλω σου σε τούτη τη ζωή

δουλειά θέλεις δουλειά βρίσκεις δουλειά χάνεις
χρόνος δεν υπάρχει για συμβιβασμό
έχεις μεγαλώσει κι ο κόσμος τώρα σε τρομάζει
μια δύναμη αιωρείται που δεν ήξερες ότι υπάρχει

μια δύναμη σκοτεινή που σε κυκλώνει
με γάμους ξεγελάς τον εαυτό σου και χαρές
μια δεκαετία πουλάς για να γίνεις γονιός
έτσι νιώθεις πως κερδίζεις τα χρόνια τα χαμένα

και στα πενήντα η κρίση σε συνθλίβει
ξεχνάς ηλιοβασιλέματα και στιγμές
θες όλα από την αρχή να τα ξαναδείς
θες τον κόσμο που φοβάσαι να είχες υποτάξει

τη σύνταξη σαν χαρτζιλίκι αγαπάς
πως άλλαξε ο κόσμος χρόνια τώρα
η παρατεταμένη γροθιά σου δεν σφίγγει άλλο
έχει παραδοθεί στους νέους, τους τρελούς

μέρες μετράς μα τα βράδια ατέλειωτα
με το κρεβάτι μικρό για να σε αγκαλιάσει
τη ζωή πολύ λίγη για να την ευχαριστηθείς
και το άλλο σου μισό σε άλλους κόσμους

στα εξήντα πνίγεσαι από την κάθε «καλημέρα»
πορτοφόλι και καρδιά πιο αιμοβόρικα κι από την πείνα
οι συμπέθεροι αδιάφοροι κι εσύ τραβιέσαι από τα πρέπει
χρέη γέμισες με κενά στων άλλων τις ζωές

πώς να σωθείς από το τίποτα που σου πρόσφερες
σε ποιο παρελθόν μπορείς τάχα να στριμωχτείς
λίγο πριν το τέλος αχ και να ξανάρχιζες
όλα θα τα έκανες αλλιώς, καλύτερα

όλα θα ήτανε αλλιώς
θα κατασπάραζες τον κόσμο
θα άλλαζες τον πλανήτη συθέμελα
την ευτυχία θα ακολουθούσες

ξυπνάς τρως νυστάζεις
φοβάσαι και να κοιμηθείς
μα μόνο εκεί σου μείνανε
τα όνειρα τα σπουδαία

ο ήλιος σε μια λήθη έπεσε κρύφτηκε στη δύση
τώρα σε φωτίζει μονάχα το άγνωστο
μπροστά σου απλώνεται μονόδρομος
δεν έχεις που αλλού να πας, πηγαίνεις

πόσο χρόνια ακόμη πέρασαν δεν θυμάσαι
πόσες στιγμές αμέλησες από παιδιά
από το άλλο μισό που άφησες να φύγει
πόσες στιγμές μα δεν θέλεις να μετρήσεις

δεν περιμένεις κάτι άλλο νικημένος από τη ζωή
την ήττα σου δεν δέχεσαι από συμβιβασμό μα
σε συμβιβασμό πηγαίνεις, τα όπλα κατέθεσες
και σε έναν θεό ελπίζεις να σε σώσει

αν μπορούσες να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή
τον θάνατο αν έριχνες στην άκρη
δεν ξέρεις τι ακριβώς θα άλλαζες
μα σίγουρα όλα θα μοιάζανε με ποίηση

κλείνεις τα μάτια προσεύχεσαι στο άγνωστο
κλείνεις τα μάτια δάκρυα να σκεπάσεις
λάθη και σωστά δεν χωρέσανε σε μια ζωή
κι η σωτηρία δικιά σου μονάχα αν την ακολουθήσεις

η σωτηρία δεν υπάρχει αν δεν θέλεις να την δεις
τόσα χρυσαφένια φθινόπωρα τόσες ευωδιαστές βροχές
το χιόνι μάννα τής ευτυχίας θύμιζε, τι ειρωνεία
κι η λιακάδα -παρείσακτη- περίμενε να την κερδίσεις

μα πόση σημασία τάχα να έχουν όλα αυτά
τέτοιες ώρες τέτοιες στιγμές μεγάλες
όση αν αύριο ο Ήλιος βγει από την Δύση
μονάχα τόση!


23/11/12

Από την άλλη

http://www.kartoen.be/wp/

Έμπνευση

http://www.kartoen.be/wp/

Στο μετά κολλάμε

http://www.kartoen.be/wp/

Τοιχογραφίες

Όνειρα εμείς κρατάμε

Δεν θυμάμαι

Ανοίγω τα μάτια, διαδηλώνω

από το κρεβάτι ως τον καναπέ

κλεμμένα όνειρα, για να πληρώνω

μόνο σε τηλεόραση και καφέ

Χρώματα αρχίζουν τρεμοπαίζουν

ξάφνου σκοτεινιά γεμίζει τον αέρα

τα μάτια μου καλά δεν βλέπουν

σηκώνεται ανατριχίλα και φοβέρα

Νεκροί δίπλα μου περπατάνε

ψιθυρίζουν, λένε τους χρωστάω

καχύποπτα όλοι τους με κοιτάνε

όμως την ψυχραιμία μου κρατάω

Τι τους χρωστάω αναρωτιέμαι

πάντα φρόνιμος διακριτικός

μέσα το κεφάλι, συγκρατιέμαι

σε όλη τη ζωή μου δουλικός

Έναν μεγάλο κύκλο κάνουν

σπάνε οι αντοχές τα νεύρα

στο στόχαστρο με βάζουν

και προτάσσουνε τα χέρια

Με πλευρίζουν, με στριμώχνουν

έξω από το σαλόνι με πετάνε

ανοίγουν πόρτες, με θυμώνουν

Θερμοπύλες λένε πως κρατάμε

Έξω στο δρόμο βγαίνω

Ήλιος δεν υπάρχει πουθενά

νεκρούς μονάχα βλέπω

και σημαίες στα κλεφτά

Στη γη του Αίμου περπατάνε

εκουσίως τους ακολουθώ

λέμε Θερμοπύλες πως κρατάμε

δεν νιώθω φόβο, δεν ξεχνώ

Ένας νεκρός περίεργα με κοιτάει

κι η ματωμένη όψη του οικεία

έχω παγώσει κάποιος άλλος με κρατάει

μια πέτρα φεύγει, σπάει η τζαμαρία

«Πάμε τώρα, τον Αίμο κατηφοράμε

μας χρωστάς μονάχα μια πορεία

τις Θερμοπύλες εμείς κρατάμε

και εκ νέου θα γράψουμε ιστορία»

Μια περήφανη σημαία κυματίζει

ο Ήλιος αρχίζει να χτυπάει τα βουνά

η Γη ποτέ δεν σταματάει να γυρίζει

η θάλασσα χαρούμενη μας χαιρετά

Ως νεκρός κι εγώ ακολουθώ

πότε πέθανα δεν θυμάμαι

μα σε αυτή τη συστράτευση ίσως βρω

τους λόγους για τους οποίους πολεμάμε

Μια πελώρια σημαία με φωνάζει

ο Ήλιος μπαίνει από την κουρτίνα

της νύχτας η πλάνη ξεθωριάζει

δεν θυμάμαι τ' όνειρο που είδα

Από το κρεβάτι στο σαλόνι

η απόσταση μικρή

η εξέγερση όμως σκαλώνει

τρέχει να κρυφτεί

Δεν θυμάμαι.

22/10/12

Καληνύχτα

Απόψε πέφτουνε τα αστέρια 

και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ 

τι να πρωτοευχηθώ δεν ξέρω

θαύματα πια να ζητήσω πόσα 

τώρα πέφτουνε τα άστρα τόσα

όμως για ευχές δεν προλαβαίνω

είναι που δεν έμαθα να τα μετρώ

κι ας σφίγγω αστρόσκονη στα χέρια

20/10/12

Τοιχογραφίες

Τοιχογραφίες

Κενή ελπίδα

Ξέρω πως δεν έχω τον τρόπο να αγαπώ

κι έτσι κάθε μέρα πέφτω και αυτοκτονώ

ξέρω πως στη ζωή μου ρότα δύσκολα αλλάζω

κι έτσι από εφιάλτες πετιέμαι σαν τρομάζω

πριν ξυπνήσω μέσα μου έρχεται φωλιάζει

σαν κραυγή μια κρυφή ελπίδα μού ουρλιάζει.

Τα μάτια δεν μπορούν να συνηθίσουν κάθε βράδυ 

νιώθω φοβισμένος κι όμως λατρεύω το σκοτάδι

σαν πέφτει η νύχτα από φώτα με γλυτώνει

μα ύστερα ένα κενό πως μεγαλώνει

δείχνει τόσες αγάπες να υποφέρουν στις σκιές

κρύβει κι άλλα τόσα χρόνια που χωρέσανε στο χθες.

Της μοναξιάς μου το κενό πως μου αρέσει 

μα δεν μπορεί η λογική να το χωνέψει

στης μοναξιάς μου το κενό θα δώσω λίγο χώρο

δεν θέλω άλλο ν’ αγαπώ δεν θέλω να προδώσω.

03/10/12

Προς το αύριο με τα πόδια

Ωτοστόπ με το ζόρι κάνεις

άδειες ιδέες κι εισαγόμενα

χαμένα χρόνια που δεν φτάνεις

βουτηγμένος σε χαμόγελα

κοίτα ρε καθώς διαβαίνεις

μη βιαστείς να προσπεράσεις

σε κάθε βήμα σου μαθαίνεις

πως θα γίνεις σαν γεράσεις

θα ‘ρθει η ώρα του ξεσηκωμού

κι εσύ συνεχίζεις να κοιμάσαι

δεν θέλεις πόρνες βιασμού

μόνο «δεν μπορώ μη με ξυπνάτε»

18/09/12

Τοιχογραφίες

...Οι αγάπες φέρνουνε πληγές...

I am Greek and I want to go home!

official site

Παράδεισος – κόλαση

Έναν παράδεισο ήθελες να βρεις

κάτω από την φούστα μου τι γυρεύεις

για σένα θα είμαι δώμα φυλακής

δίχως ελευθερία λες δεν αντέχεις

Σε μία κόλαση γρήγορα θα μπεις

αν τώρα από τα ρούχα μου με γδύσεις

δίχως έξοδο σε κόσμο διαφυγής

την λογική σου θα αποχαιρετίσεις

Σε μία κόλαση γρήγορα θα μπω

αν και την καρδιά μου σου την παραδώσω

όσα πονάν για πάντα θα ειν’ εδώ

δεν θα μπορώ απ’ το κλάμα να γλυτώσω

Έναν παράδεισο ήθελα να βρω 

στην αγκαλιά σου να κοιμάμαι ασφαλής

μα είναι το κρύο αίμα σου θαμπό

επάνω μου στάζεις μαγκιά από νωρίς

25/08/12

Συνήθεια και ρουτίνα

Τοιχογραφίες

Τοιχογραφίες

Παιδιά

Σαν γέρικα παιδιά

σε μια χώρα των θυμάτων

αφήνουμε αίμα ξαφνικά

στο γεύμα των θαυμάτων

Τρόμος έρχεται και φεύγει

τα πνευμόνια μας γεμίζει

όσα η μέρα αντέχει

η νύχτα τα γκρεμίζει

Σαν γέρικα παιδιά

με δίχως άλλη ευκαιρία

κοιτάμε δειλά – δειλά

γράμματα και ιστορία

Σε βιβλία η ανάγκη χάθηκε

σε αναγνώσεις σκουριασμένες

κι ούτε η ζωή δεν πιάστηκε

πραγματικότητες τελειωμένες

Σαν παιδιά πολύ μεγάλα

δίχως μάτια και αυτιά

κοιτάμε για θαύματα άλλα

στης ζωής τα δανεικά.

21/07/12

Σύννεφα λευκά

Ότι κι αν σου πούνε πρέπει να ξεχάσεις

βγάλε φτερά κι ετοιμάσου να πετάξεις

πίσω ούτε για μια στιγμή μη κοιτάξεις

μόνο μπροστά όσο αίμα και αν στάξεις.

Κοίτα την νέα αυγή που περιμένει

κλείνει πονηρά το μάτι κι υπομένει

κοίτα σαν σύννεφο η ζωή επιμένει

πάει στον πάτο και ξανά επιπλέει.

Όρισε εσύ στη ζωή σου τα πρέπει

κάνε όσα η στιγμή σου τα αντέχει

λίγη γαλήνη ποιος να σου την προσφέρει

τώρα δύο γροθιές δώσε στο μαχαίρι.

Πέτα μακριά απ’ ότι σε σκοτώνει

ναι, γίνε αυτή που στο τέλος γλυτώνει

πέτα μακριά απ’ ότι σε πληγώνει

λύσεις υπάρχουν όσοι υπάρχουν δρόμοι

...μόνο αυτός που θέλει επιβιώνει...

09/07/12

Και η ομίχλη σύννεφο είναι...

Pacman

Όρεξη και φαντασία... Να 'ναι καλά ο 16F876!

Τοιχογραφίες

Matrix 12 x 5

Όρεξη και φαντασία... Να 'ναι καλά ο 18F4585!

Δώδεκα

Ας με συγχωρέσουν οι συντελεστές του τραγουδιού για την ιεροσυλία που ακολουθεί. Τυχών θαυμαστές της Βίσση προσοχή! Ίσως αυτό να είναι κάτι που δεν θέλετε να διαβάσετε!

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
ένα σουβλάκι απόψε δεν κερνάς
κι ούτε μια κόκα στο χέρι δεν κρατάς

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
μες στης κοιλιάς μου το απέραντο κενό
δεν βρίσκω κάτι για να καταπιώ

Και δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο
με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ακόμα ότι πεινώ
κι ότι το ντιλίβερι είναι γιατρικό

Δώδεκα, η κοιλίτσα μου γουργούρισε
βλέπω το πιάτο μου να μένει αδειανό
δίχως λίγο κοτόπουλο ούτε χοιρινό
κι απόψε πάλι νηστικός θα κοιμηθώ
δώδεκα!

Σχιζοφρένεια

Ας με συγχωρέσουν οι συντελεστές του τραγουδιού για την ιεροσυλία που ακολουθεί. Τυχών θαυμαστές της Βίσση προσοχή! Ίσως αυτό να είναι κάτι που δεν θέλετε να διαβάσετε!

Με το πιρούνι μου στο κρέας καρφωμένο

απορώ γιατί δεν τρώω παρά μόνο βλέπω

και την κόκα μου δεν βρίσκω για να πιω

γρήγορα δυο γουλιές πριν να τρελαθώ.

Από τη μια η zero γλυκά να με κοιτάζει

απ’ την άλλη η light πονηρά με δελεάζει

τι να διαλέξω οι σκέψεις μου δεν λεν

λίγο ψωμί λίγη κόκα, και πάλι στο μηδέν.

Σχιζοφρένεια

να μην ξέρω τι ζητάω

όλα θέλω να τα φάω.

Σχιζοφρένεια

άλλο αλάτι να μην βρίσκω

μόνο με λεμόνι πώς να ζήσω.

Σχιζοφρένεια

να κοντεύω να σαλτάρω

που δεν έχω άλλο πολυτέλεια

δέκα μασέλες να χρησιμοποιώ

θέλω επειγόντως μπούτι χοιρινό.

Το πιάτο μου κενό το αντικρίζω

να ‘χα άλλα τόσα, το ελπίζω

μια σαλάτα λίγη σόδα και γλυκό

ένα διάλειμμα και τέλος παγωτό.

Ιθάκες

Τι θα είχε κάνει ο Οδυσσέας δίχως την Ιθάκη του; Αφέθηκε σε θεούς και δαίμονες, πήρε δρόμους που ίσως δεν θα έπρεπε, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του σκεφτόταν τον στόχο του... Χρειάστηκε υπομονή κι επιμονή, τα μάτια ανοιχτά αλλά και να δοκιμάζει, καθώς δεν ήξερε ποιος άνεμος θα τον πήγαινε στον προορισμό του, αυτό κανείς ποτέ δεν το ξέρει. Τι θα είχε κάνει λοιπόν; Θα έμπαινε στην διαδικασία του ταξιδιού της επιστροφής, ή θα προτιμούσε να είχε πεθάνει στην Τροία, από την πρώτη κιόλας μέρα της εκστρατείας;

Κάθε άνθρωπος είναι έρμαιο των επιλογών και των ανασφαλειών του. Αλλά αλίμονο, οι στόχοι δεν πετυχαίνονται πάντα, αντιθέτως οι ήττες είναι αυτές που προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες από ότι οι νίκες. Αλλά ζωή χωρίς Ιθάκη, δεν έχει νόημα, κι ότι δεν έχει νόημα, δεν αξίζει να υπάρχει.

Ο άνθρωπος θρέφεται από την ελπίδα, και η Ιθάκη προσφέρει τέτοια. Αν δεν είχε μία απελπισμένη ελπίδα βαθιά μέσα του ο Οδυσσέας, θα πίεζε τον εαυτό του, θα ξεπερνούσε τα όριά του, θα ζούσε αυτά που έζησε; Και τι κατάφερε; Κυρίως: να ζήσει αυτά που έζησε, να ταξιδέψει, να δει και να γνωρίσει, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί. Κι έπειτα: να φθάσει στην Ιθάκη του, να νιώσει την προσωπική του δικαίωση, να νιώσει ανακούφιση, να νιώσει χαρά, να νιώσει ευτυχισμένος!

Η Ιθάκη για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι το διαφορετικό, και μόλις φτάσει σε μία να γεννήσει μία άλλη. Αυτό είναι θεμιτό, ο άνθρωπος από την φύση του διεκδικεί τις πιθανότητες του, ρισκάρει πάντα για κάτι παραπάνω, για κάτι λίγο καλύτερο. Η εκάστοτε Ιθάκη πρέπει να παραμένει ζητούμενο και όχι να γίνεται αυτοσκοπός. Η κατάληψη ενός προορισμού, γαλήνη κι ηδονή θα προσφέρει, μία ευτυχία έστω και πρόσκαιρη.

Αν ποτέ δεν πάρεις ευθύνες και αποφάσεις, αν δεν βάλεις όνειρα και στόχους, αν δεν έχεις τα κότσια να διαπραγματευτείς μια τέτοια αποτυχία με τον εαυτό σου, τότε θα πρέπει να συμφιλιωθείς με αυτόν τον μάλλον ηλίθιο τρόπο ζωής. Ο καθένας κάνει επιλογές τις συνέπειες των οποίων μπορεί να αντέξει. Αλλά μια ζωή χωρίς Ιθάκη, δεν προσφέρει καμία χαρά, μόνο λύπες και στεναχώριες, αλλά αυτές θα μπορούσαν να μετριαστούν σε μεγάλο βαθμό... Καλύτερα να δοκιμάσεις κι ας αποτύχεις, καλύτερα να ελπίζεις σε μια Ιθάκη που δεν θα φτάσεις ποτέ. Παρά ο χρόνος να περνάει βασανιστικά, ανούσια, σε φριχτή επανάληψη, πάλι μέρα, πάλι νύχτα, πάλι καλοκαίρι, πάλι χειμώνας.

Κι αν ζήσεις μια ζωή χωρίς Ιθάκες, χωρίς όνειρα και στόχους, χωρίς προσπάθεια για κάτι, σαν έρθει η ώρα να φύγεις, να πεθάνεις, ποιες στιγμές θα έχεις να πάρεις μαζί σου; Ποια συναισθήματα και ποια πάθη; Κενός θα φύγεις όπως ήρθες. Θα περάσεις χωρίς να πέρασες, θα ζήσεις χωρίς να έζησες, θα πεθάνεις χωρίς να πέθανες...

Η ύπαρξη Ιθάκης δεν προσφέρει πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο... Μόλις πατήσεις στην Ιθάκη μία νέα Ιθάκη ίσως εμφανιστεί. Αλλά ο κάθε άνθρωπος μόνος του φτιάχνει την κόλασή του, και αν ξεφύγει από μία, θα δημιουργήσει νέα αν το επιθυμεί, μόνος του αυτοεγκλωβίζεται. Ωστόσο ακόμη κι αν πάντα μένει κανείς ανικανοποίητος από τις Ιθάκες του, αυτές του προσφέρουν έναν στόχο, μία σταθερά, ένα σημείο να κοιτάει στον ουρανό, μία αιτία να υποστεί και να υπομένει δύσκολες καταστάσεις, να μπορεί να λέει δεν πειράζει εγώ θα επιμείνω και στο τέλος θα τα καταφέρω! Με την Ιθάκη έχεις λόγο να παλέψεις να προσπαθήσεις και να κρατηθείς... Έχεις λόγο να ζήσεις και να ερωτευθείς, να μοιραστείς κοινά όνειρα και στόχους, να κάνεις κοινή προσπάθεια, κοινό ταξίδι.

Όλα έρχονται και φεύγουν, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Αλλά είναι αλλιώς να φεύγεις με ψηλά το κεφάλι, είναι αλλιώς να ξέρεις πως την προσπάθειά σου την έκανες, πως δεν συμβιβάστηκες, πως δεν πούλησες τον εαυτό σου. Κι αν ο καιρός έχει γυρίσματα, κάποια πράγματα για πάντα θα παραμένουν στο ποτέ...

Τέρας

Ένα τέρας λύτρωση γυρεύει

δεν βρίσκει άλλες αντοχές

μέσα του ξεκινάει και κλαίει

γλύφει τόσες ανοιχτές πληγές

Ένα τέρας τον θεό παρακαλάει

μα η λύτρωση δεν βρίσκει καμία αφορμή

τα χέρια στο στήθος του γερά χτυπάει

από τη ζωή του να σώσει ότι μπορεί

Ένα τέρας στα τέσσερα πεσμένο

κι οι λυγμοί του γεννούν σιωπές

ένα σώμα στο αίμα βουτηγμένο

συμβιβασμούς παλεύει απ’ το χθες

Ένα τέρας γοργά στην ψυχή του πάει

κι αφήνει όσα τον πόνεσαν παλιά

ένας τρελός τον θάνατο αγαπάει

και στην ήττα του φωνάζει «άντε γεια».

08/06/12

There is no spoon

Δεν υπάρχει σωτηρία
σε ένα υπαρκτό κενό
πόνος και αδυναμία
με έναν άπιστο Θεό

Δεν γυρνάει ο τροχός
σε μια Γη φτωχή
λάθος και σωστός
κανείς ως την αυγή

Δεν υπάρχει σωτηρία
ούτε για τον νικητή
και η αυτογνωσία
ποτέ της δεν αρκεί

Μ’ ένα σπρώξιμο μικρό
δεν γυρνάει ο τροχός
παραμονεύει ένα κακό
σκοτάδι γύρω απ’ το φως


28/05/12

Σύμπαν παράλληλο

Μέχρι να ξυπνήσεις και να
καταρρεύσουν τόσες άμυνες
που εντέχνως κρύφτηκαν σαν
στρατιώτες σε παράταξη
ούτε πιθαμή μπροστά
ο κόσμος να μην φαίνεται!

Μέχρι να ξυπνήσεις και να
φανερωθούν όσα φοβίζουν
να πεταχτούν όσα τρομάζουν
χρόνια κλειδωμένα σε
ψευδαισθήσεις πουλημένες
θεριά που γίνανε παιχνίδια!

Μέχρι να ξυπνήσεις και να
αντικατοπτριστεί στον καθρέφτη
ένα αλλιώτικο σύμπαν με
δράκους και δαίμονες
που την τροφή τους θα ψάχνουν
σε κάθε δάκρυ των ματιών σου!

Μέχρι τότε, θα είναι ωραίο το
δάχτυλο μέχρι να μην χωράς
πλέον από πίσω του μέχρι η
πραγματικότητα με βία να σε
φιλήσει πρόστυχα μέχρι τα
όνειρά σου να ματώσουν...

23/05/12

Ο δεκάλογος του τεμπέλη

1. Ζούμε για να αναπαυόμαστε.

2. Αγάπα το κρεβάτι σου. Είναι ο Ναός σου.

3. Αν δεις κάποιον να ξεκουράζεται, βοήθησέ τον.

4. Ξεκουράσου όλη την ημέρα, για να κοιμηθείς καλύτερα τη νύχτα.

5. Η δουλειά είναι ιερή. Μη την αγγίζεις.

6. Μη κάνεις τίποτα αύριο, αν μπορείς να το κάνεις μεθαύριο.

7. Δούλεψε όσο λιγότερο μπορείς. Τα υπόλοιπα άστα στους άλλους.

8. Ήρεμα! Κανείς δεν πέθανε κατά την ξεκούραση. Άσε που δουλεύοντας, μπορεί να χτυπήσεις.

9. Όταν σου 'ρθει επιθυμία να δουλέψεις, ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει.

10. Μη ξεχνάς... Δουλειά σημαίνει υγεία. Πρόσφερέ την λοιπόν στους .."άρρωστους".

Ο χορός της λησμονιάς

Ήπια σε μία στιγμή όσα χρόνια τα περίμενα
Φριχτές φωνές και τόσα τέρατα ανήμερα
Σε μία νύχτα έζησα όσα ξέχασα να λησμονήσω
Αγάπες παλιές όλες που φοβήθηκα να ζήσω

Σε μία παραζάλη στον χορό των Αρχαγγέλων
Μαύρο θα γίνει το στεφάνι μέσω των επαίνων
Χειροκροτήματα δειλά τον εξαγνισμό θα αρχίσουν
Σε όσα μάτωσαν παλιά την ψυχή να καθαρίσουν

Στης Αιγύπτου καραβάνι θα γίνω όνειρο μικρό
Να χωράω και να φεύγω από κάθε νοσταλγό
Να μπορώ αισθήματα να δίνω απελπισμένα
Σαν όνειρο κι εγώ να μην χαρίζω σε κανέναν

Σε έναν χορό της λησμονιάς θα ξεστρατίσω
Κι ότι για μήνες με πονούσε ας παρατήσω
Θυσίες και πληγές δεν θα έχουν άλλο τόπο
Εγώ θα τραγουδώ τον κάθε δικό μου πόνο

Ήπια σε μία στιγμή ότι απαγορευμένο βρήκα
Σε μία παραζάλη τον εαυτό μου ξαναβρήκα
Όλοι οι φόβοι μου ηττήθηκαν με μιας
Σε έναν δικό μου χορό της λησμονιάς


04/05/12

Η τιμωρία τού ...

Πόσο ακόμα την λύτρωση θα γυρεύεις σε μονοπάτια αδιέξοδα, σε άσπρους κύκλους στερημένους; Τι ουσίες να γευτείς, με τι ψέματα να ποτίσεις το θολωμένο σου μυαλό, και ποιες αλήθειες πράγματι σού απέμειναν ακόμη για να διαστρεβλώσεις, σε πολλαπλούς ανύπαρκτους προβληματισμούς...

Η λύτρωση θα έρθει αφού πρώτα αίμα φτύσεις στο πάτωμα. Το κόκκινο του θα πρέπει να υπερισχύσει των μαύρων σκέψεων. Και ο έρωτας; Τι άλλο... να σε νικήσει κατά κράτος! Να μπορέσεις τα χέρια σου να ανοίξεις στον ουρανό, το γαλάζιο της θάλασσας να μισήσεις και να φωνάξεις στο παρελθόν σου, ποτέ ξανά! Και το μέλλον να γελάσει αληθινά, για όλα τα «ποτέ ξανά», για κάθε ξενύχτι, για κάθε δάκρυ, για κάθε υποψία ιδρώτα...

Και κάθε φορά που θα νομίζεις πως ο κόσμος ρίχνει αυλαία και τελειώνει, εκεί που θα θεωρείς ότι η παράσταση βαίνει στο τέλος της, μια παράταση θα έρχεται, ένα δώρο άδωρο για εσένα, κι όμως τόσο πολύτιμο! Αν και δεν θα καταλάβεις ποτέ πως κάθε παράταση σε έφερε όλο και πιο κοντά στο αναπόφευκτο καθώς αυτή είναι η μοίρα σου, αυτή κι η τιμωρία σου, μαλάκα...

Αυλαία και πάμε!

Σε πείσμα του κακού μας εαυτού!

... Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε μες στα σκοτάδια της σκηνής
Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε κόντρα σε χίλιους προβολείς ...

Εκλογές 2012 – Η επόμενη μέρα

Ιστορικές αλλαγές της μίας νύχτας ή το αύριο θα βρει μια αριστερή κυβέρνηση στη χώρα; Τα μηνύματα των εκλογών είναι από πάρα πολλά έως και κανένα! Η διάθεση τιμωρίας του εκλογικού σώματος έδωσε 6,97% στην ναζιστική χρυσή αυγή (link), την στιγμή που οι εξωτερικοί παράγοντες ζητούν από τη χώρα το αυτονόητο, να σεβαστεί δηλαδή η όποια κυβέρνηση, τις υπογραφές της προηγούμενης κυβέρνησης.... (link)

Η επόμενη μέρα δεν μπορεί να συμπεριλάβει το χάος, μόνο την ανησυχία και την ανασφάλεια μιας ολόκληρης κοινωνίας που επί 2,5 χρόνια εν μέσω πολιτικών κυβιστήσεων αναζητεί «καλύτερες ημέρες». Τα προβλεπόμενα που ορίζει το σύνταγμα θα γίνουν, δίχως χάος. Τρεις διερευνητικές εντολές που αν κάποιος δεν υποχωρήσει σημαντικά στις θέσεις του, θα φέρουν νέα εκλογική αναμέτρηση. Θα φέρουν νέα λαϊκή ετυμηγορία για το ποιος είναι αυτός που μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση και κυρίως με ποιον τρόπο θα το επιτύχει αυτό.

Για ακόμη μία φορά η αριστερά αδυνατεί να ενωθεί και θα αναλάβει κυβερνητικό έργο. Στο διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι τις επόμενες αν υπάρξουν εκλογές, θα πρέπει να γίνει σαφές από το κάθε κόμμα που επιδιώκει την εξουσία ποιοι είναι οι στόχοι του. Ο ελληνικός λαός επιτέλους θα πρέπει να συμμετάσχει μαζικά, για να αποφασίσει τι θέλει. Δημοκρατία έχουμε και η πλειοψηφία ας αποφασίσει ότι την εκφράζει. Η ψήφος οφείλει να είναι ψήφος επιλογής και όχι διαμαρτυρίας!

Την στιγμή που στην Ελλάδα γεννιέται μία «ειρηνική επανάσταση», στην άλλη όχθη του ατλαντικού οδεύουν στον δρόμο των περικοπών... (link)

Όσο η κατάσταση είναι συνταγματικά ελεγχόμενη κανένα χάος δεν θα βρει την χώρα. «Υπάρχει οξυγόνο στην επιφάνεια!» και εκεί μπορούμε να αναπνεύσουμε και πάλι ... ελέυθεροι...

Τοιχογραφίες

Εκλογές 2012

Οι κάλπες ανοίγουν σε λίγες ώρες και ο δεκάλογος του μπουρδοψηφοφόρου είναι εδώ, υπό την μορφή (ρητορικών;) ερωτήσεων:

1. Και τι είναι αυτό που κάνει την Γη να γυρίζει αν όχι η ίδια η θυσία, ο θάνατος και η αναγέννηση της;
2. Κι όταν έρθουν οι στιγμές να ξεχωρίσουν οι ζωντανοί από τους άλλους, ποιος όρθιος θα σταθεί έστω και μονάχος;
3. Μέσα στης θλίψης την παντοκρατορία ποια επανάσταση θα αντέξει την αυγή να θυσιάσει;
4. Πώς να αναρριχηθεί κάποιος από τη μάζα;
5. Πώς να βιώσει μία δημοκρατία εν καιρώ χούντας;
6. Πώς δυνάμεις να βρει να αντιπαλέψει αυτό που γέννησε;
7. Αρκεί να κλέψει τις εντυπώσεις και όχι να λέει αλήθειες;
8. Αρκεί να αλλάξει ράγες και όχι τρένο;
9. Αρκεί να κλείσει τα μάτια χωρίς να μείνει ρεαλιστής;
10. Αρκεί να γεμίσει με «πρέπει» χωρίς «μπορώ»;

Υ.Γ.1
Κάθε ανθρώπινη ιδέα που προκαλεί συναίσθημα είναι παντού γύρω μας... αλλά όχι για όλους ταυτόχρονα...

Υ.Γ.2
Λευτεριά στον -πολιτικό κρατούμενο- Άκη!

Υ.Γ.3
Καλό βόλι σε όλους τους «αναπροσάρμοστους, μη καταληγμένους»

Υ.Γ.4
...Ο θύτης είναι θύμα και θύμα είναι ο θύτης...

Ζωής ψέματα

Εαυτέ μου μη κλαις υπάρχει δρόμος
καινούργιος, όπως θα είναι και ο πόνος.
Αίμα όσο μπορείς δώσε εσύ καρδιά
κόκκινα δάκρυα να μαζεύει η ψυχή
αίμα όσο σου έμεινε ξανά
ψυχή μου άστο στη στιγμή.

Ψυχή μου μη κλαις δεν υπάρχει λόγος
από κάθε αδιέξοδο προβάλει νέος δρόμος.
Κι αν ο ουρανός συννέφιασε
κι αν τα δάκρια του δεν στερεύουν
στιγμή το συναίσθημα δεν έφραξε
όσα δεινά κι αν σε γυρεύουν

Καρδιά μου μη κλαις δεν υπάρχει χρόνος
οι χτύποι σου είναι απαγορευμένος δρόμος.
Κι αν οδοφράγματα πληγές πολιορκούν
κι αν στις γειτονιές αδέσποτα τώρα μένουν
είναι τα λίγα αναπόφευκτα που αναζητούν
όσα στο αίμα σου γοργά πληθαίνουν

03/05/12

Τοιχογραφίες

Τοιχογραφίες

Ο Κυρ Τάκης

Μεσημέρι Τετάρτης και σε λίγα λεπτά θα λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια όλων η ολική έκλειψη του Ηλίου. Σε μία παλαιά πλατεία δεν βρίσκονταν περισσότεροι από 100 άνθρωποι όλοι κι όλοι, και αυτοί ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους. Κάποιος αναρωτήθηκε αν ο Ήλιος ντρεπόταν που τον κοιτούσανε τόσα εκατομμύρια μάτια. Λίγο πιο πέρα, δίπλα από το σιντριβάνι -που μόλις πριν 2 βδομάδες ολοκλήρωσε ο Δήμος Ανθεμίων- καθόταν περήφανος ο δήμαρχος, ευχαριστημένος με το έργο του και μιλούσε χαμηλόφωνα με κάποιον κύριο, που σου έδινε την αίσθηση πως μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί του για τα πάντα.

-«Κύριε δήμαρχε τα μάθατε; Πέθανε ο Τάκης τις προάλλες!»

-«Καιρός του ήταν Κώστα μου. Άσε που ψήφιζε τον... άλλον! Και από ότι ξέρω στα νιάτα του είχε βάλει σε πολλούς μπελάδες τους δικούς του με τις μπούρδες του.»

-«Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν δήμαρχε. Επιτέλους απαλλάχτηκε το χωριό μας!»

Στο κέντρο της πλατείας σαν παράφωνη νότα στο σύνολο, υπήρχε μια παρέα από νεαρά παιδιά. Τον λόγο είχε ο Πέτρος.

-«Εγώ τον συμπαθούσα τον κυρ Τάκη. Οκ, στριμμένος και τα ρέστα, αλλά από ότι λένε οι δικοί μου πάντα έκανε αυτό που ήθελε. Πάντα τραβούσε τον δικό του δρόμο, όσο διαφορετικός και αν ήταν αυτός.»

-«Ναι ρε Πετράκη, αλλά ήταν τρελάρας! Μα να κάθεται με τις ώρες στον κήπο του και να περιμένει να βρέξει;»

-«Εσένα τι σε χαλάει βρε Αντώνη;», ακούστηκε η φωνή της Γιάννας.

-«Τίποτα... Απλά να, ήταν πολύ περίεργος...», απολογήθηκε το αγόρι.

Η ώρα περνούσε. Το Φεγγάρι έμπαινε όλο και πιο πολύ μπροστά στον Ήλιο καθώς τα περισσότερα πηγαδάκια μιλούσαν για τον Τάκη. Η Μαίρη, γειτόνισσα του αποθανόντα, απευθύνθηκε στην παρέα της.

-«Τι λέτε να γίνει τώρα η περιουσία του γρουσούζη;»

-«Λένε πως ο ίδιος ζήτησε ότι του ανήκει να περάσει στην εκκλησία και τον πατήρ Τιμόθεο.», απάντησε η Άννα.

-«Μα... Ήταν άθεος, έτσι;», αναρωτήθηκε η Ειρήνη.

-«Ποιος ξέρει... Μια ζωή περίεργος, στο θάνατο θα διέφερε;», είπε η Μαίρη.

Από την άλλη πλευρά της κυκλικής πλατείας, καθόταν ο Ταξιάρχης σε σημείο τέτοιο ώστε να μην έχει οπτική επαφή με τον δήμαρχο.

-«Ταξιάρχη, στις επόμενες εκλογές η νίκη σου είναι σίγουρη! Ο κεντρικός μηχανισμός σε στηρίζει. Μου είπαν και πως θα υπάρξει ανάλογη χρηματοδότηση.»

-«Αυτά είναι ευχάριστα νέα Γιώργο! Αλλά λυπάμαι που δεν άντεξε η καρδιά του Τάκη λίγα χρόνια ακόμα. Το ξέρεις πως θα τον είχα αντιδήμαρχο. Είχε όνειρα, προσδοκίες... Ήθελε να προσφέρει, να βοηθήσει τον τόπο του. Ήταν καλός άνθρωπος. Αλλά το μόνο που κατάφερε να αφήσει πίσω του είναι τα έργα του. Εκατοντάδες ποιήματα. Μου είχε δώσει μερικά. Ξέρεις, τον ευχαριστούσε να τον διαβάζω. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα έργο του...», και τότε ο μελλοντικός δήμαρχος εμφανώς συγκινημένος απήγγειλε λες και πρόκειται για στίχους του Ελύτη, ή του Σεφέρη:

«Στον ύπνο μου θυμάμαι
με ένα φιλί να μένω.
Ξάγρυπνος φοβάμαι
συνέχεια να τρέχω.
Κούνια να κάνω θέλω
κι ας ξυπνήσω βιαστικά.
Απρόσκλητος πηγαίνω
στην παιδική χαρά.
Ποια ασήμαντη οδός
την ιστορία μου αντέχει;
Τρομοκράτης από μικρός
στης ζωής τα πρέπει...
Η τύχη μου με πόνο
περπατάει στο κενό.
Παρείσακτος στον κόσμο
μ’ ένα βλέμμα σκυθρωπό!»

Το πλήθος αναφώνησε από ενθουσιασμό. Ήταν η στιγμή που κρύφτηκε ο Ήλιος. Μαγική στιγμή και σύμφωνα με τους επιστήμονες αυτό το φυσικό φαινόμενο θα ξαναγινόταν σε 127 χρόνια. Όλοι προσπάθησαν να κρατήσουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό τους. Δεν ήξεραν γιατί... Αλλά ήταν σημαντικό. Το απόγευμα ο Ταξιάρχης πέρασε από το κοιμητήριο... Ένιωθε την ανάγκη να αφήσει λουλούδια σε έναν παλιόφιλο. Εκεί βρήκε τον τάφο του Τάκη να δείχνει λες και είναι 10 χρονών ήδη. Έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και προσπάθησε να ευπρεπίσει κάπως το μνήμα. Όταν τα κατάφερε πάνω στο μάρμαρο διακρίνονταν ξεκάθαρα:

Τσελεγκαρίδης Σωκράτης.

08/11/1989 - 21/11/2065μ.Χ.

«Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος ανάμεσα σε περίεργους Ανθρώπους»

Τοιχογραφίες

Τοιχογραφίες

Τοιχογραφίες

Προσοχή... Silver Alert

Εξαφάνιση καμένου ηλεκτρονικού, που στον άπειρο ελεύθερο χρόνο του, κάνει πως ασχολείται με την λογοτεχνία γράφοντας στίχους και διαβάζοντας βιβλία. Παίζει τον διανοούμενο και έχει άποψη για τα πάντα. Την ημέρα που εξαφανίστηκε έφυγε τρέχοντας από το σπίτι του φωνάζοντας «το μυστικό είναι στη σχετικότητα».

Άμα τον δείτε, για να σας λατρέψει πείτε του πως η θεωρία του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ενώ αν είναι ανήσυχος πείτε του πως όλοι οι μεγάλοι αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατό τους. Αν πάλι αρχίσει να παραληρεί, σε καμία περίπτωση μην κάνετε το λάθος να αμφισβητήσετε τα λεγόμενά του και καλύτερα για εσάς, μην κάνετε τον κόπο να τον βοηθήσετε...!

Είμαστε όλοι Έλληνες

Mε το διεθνές πλέον σύνθημα "We are all Greeks" πολίτες στην Ευρώπη και την Αμερική διαδηλώνουν τη συμπαράστασή τους στον ελληνικό λαό με συγκεντρώσεις έξω από τις ελληνικές πρεσβείες σε 12 χώρες.....

Κινητοποίηση έξω από την πρεσβεία τους στην Ελλάδα πραγματοποιούν τα μέλη του Συλλόγου Γάλλων Εξωτερικού συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις συμπαράστασης.

Όπως επισημαίνεται στο διαδικτυακό κάλεσμα «τα μέτρα που ψηφίστηκαν την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου επιβάλλουν μεγάλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ενώ προβλέπονται και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

«Ο ελληνικός λαός χρειάζεται διεθνή αλληλεγγύη και ζητούν την υποστήριξή μας. Ας απαντήσουμε στο κάλεσμά τους. Είμαστε όλοι Έλληνες!», τονίζεται.

Από το Ποντίκι