Πόσο ακόμα την λύτρωση θα γυρεύεις σε μονοπάτια αδιέξοδα, σε άσπρους κύκλους στερημένους; Τι ουσίες να γευτείς, με τι ψέματα να ποτίσεις το θολωμένο σου μυαλό, και ποιες αλήθειες πράγματι σού απέμειναν ακόμη για να διαστρεβλώσεις, σε πολλαπλούς ανύπαρκτους προβληματισμούς...
Η λύτρωση θα έρθει αφού πρώτα αίμα φτύσεις στο πάτωμα. Το κόκκινο του θα πρέπει να υπερισχύσει των μαύρων σκέψεων. Και ο έρωτας; Τι άλλο... να σε νικήσει κατά κράτος! Να μπορέσεις τα χέρια σου να ανοίξεις στον ουρανό, το γαλάζιο της θάλασσας να μισήσεις και να φωνάξεις στο παρελθόν σου, ποτέ ξανά! Και το μέλλον να γελάσει αληθινά, για όλα τα «ποτέ ξανά», για κάθε ξενύχτι, για κάθε δάκρυ, για κάθε υποψία ιδρώτα...
Και κάθε φορά που θα νομίζεις πως ο κόσμος ρίχνει αυλαία και τελειώνει, εκεί που θα θεωρείς ότι η παράσταση βαίνει στο τέλος της, μια παράταση θα έρχεται, ένα δώρο άδωρο για εσένα, κι όμως τόσο πολύτιμο! Αν και δεν θα καταλάβεις ποτέ πως κάθε παράταση σε έφερε όλο και πιο κοντά στο αναπόφευκτο καθώς αυτή είναι η μοίρα σου, αυτή κι η τιμωρία σου, μαλάκα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου