Γεννιέσαι κι αναπτύσσεσαι θηλάζοντας προκαταλήψεις
ως παιδάκι στους δρόμους παίζεις με το γάλα για οδηγό
μα πριν κάνεις δυο πληγές η εφηβεία σε προφταίνει
με θελκτικότητα και τρίχες τις σκέψεις σου καλύπτει
λίγους χρόνους μετά την επανάσταση πρωτοξεκινάς
όλους τους κόσμους να αλλάξεις προτού καν ενηλικιωθείς
όλα σου ανήκουν και τόσοι ανοίγονται μπροστά σου
να περπατήσεις δρόμοι που φαντάζουνε παντοτινοί
στα δέκα οχτώ οι ουρανοί σού χαμογελούν
κι εσύ στη ζωή ορμάς σαν ζώο ξαναμμένο
ανικανοποίητο από τα πάντα και για πάντα
κάτι παραπάνω αναζητάς δίχως περιορισμό κανέναν
κι όμως στα είκοσι τρία αντιλαμβάνεσαι
πως στον πάτο τέρμα δεν θα βρεις
μπουκάλια σηκώνεις το ένα μετά το άλλο
και σε ουσίες παραδίνεσαι μυστήριες
πριν τα τριάντα μυαλά κάνεις πως αλλάζεις
στο έτερον ήμισυ εναποθέτεις κάποιες ελπίδες
μεταμορφώνεις γούστα και τον καθρέφτη σπας
μπας και χωρέσουν τα θέλω σου σε τούτη τη ζωή
δουλειά θέλεις δουλειά βρίσκεις δουλειά χάνεις
χρόνος δεν υπάρχει για συμβιβασμό
έχεις μεγαλώσει κι ο κόσμος τώρα σε τρομάζει
μια δύναμη αιωρείται που δεν ήξερες ότι υπάρχει
μια δύναμη σκοτεινή που σε κυκλώνει
με γάμους ξεγελάς τον εαυτό σου και χαρές
μια δεκαετία πουλάς για να γίνεις γονιός
έτσι νιώθεις πως κερδίζεις τα χρόνια τα χαμένα
και στα πενήντα η κρίση σε συνθλίβει
ξεχνάς ηλιοβασιλέματα και στιγμές
θες όλα από την αρχή να τα ξαναδείς
θες τον κόσμο που φοβάσαι να είχες υποτάξει
τη σύνταξη σαν χαρτζιλίκι αγαπάς
πως άλλαξε ο κόσμος χρόνια τώρα
η παρατεταμένη γροθιά σου δεν σφίγγει άλλο
έχει παραδοθεί στους νέους, τους τρελούς
μέρες μετράς μα τα βράδια ατέλειωτα
με το κρεβάτι μικρό για να σε αγκαλιάσει
τη ζωή πολύ λίγη για να την ευχαριστηθείς
και το άλλο σου μισό σε άλλους κόσμους
στα εξήντα πνίγεσαι από την κάθε «καλημέρα»
πορτοφόλι και καρδιά πιο αιμοβόρικα κι από την πείνα
οι συμπέθεροι αδιάφοροι κι εσύ τραβιέσαι από τα πρέπει
χρέη γέμισες με κενά στων άλλων τις ζωές
πώς να σωθείς από το τίποτα που σου πρόσφερες
σε ποιο παρελθόν μπορείς τάχα να στριμωχτείς
λίγο πριν το τέλος αχ και να ξανάρχιζες
όλα θα τα έκανες αλλιώς, καλύτερα
όλα θα ήτανε αλλιώς
θα κατασπάραζες τον κόσμο
θα άλλαζες τον πλανήτη συθέμελα
την ευτυχία θα ακολουθούσες
ξυπνάς τρως νυστάζεις
φοβάσαι και να κοιμηθείς
μα μόνο εκεί σου μείνανε
τα όνειρα τα σπουδαία
ο ήλιος σε μια λήθη έπεσε κρύφτηκε στη δύση
τώρα σε φωτίζει μονάχα το άγνωστο
μπροστά σου απλώνεται μονόδρομος
δεν έχεις που αλλού να πας, πηγαίνεις
πόσο χρόνια ακόμη πέρασαν δεν θυμάσαι
πόσες στιγμές αμέλησες από παιδιά
από το άλλο μισό που άφησες να φύγει
πόσες στιγμές μα δεν θέλεις να μετρήσεις
δεν περιμένεις κάτι άλλο νικημένος από τη ζωή
την ήττα σου δεν δέχεσαι από συμβιβασμό μα
σε συμβιβασμό πηγαίνεις, τα όπλα κατέθεσες
και σε έναν θεό ελπίζεις να σε σώσει
αν μπορούσες να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή
τον θάνατο αν έριχνες στην άκρη
δεν ξέρεις τι ακριβώς θα άλλαζες
μα σίγουρα όλα θα μοιάζανε με ποίηση
κλείνεις τα μάτια προσεύχεσαι στο άγνωστο
κλείνεις τα μάτια δάκρυα να σκεπάσεις
λάθη και σωστά δεν χωρέσανε σε μια ζωή
κι η σωτηρία δικιά σου μονάχα αν την ακολουθήσεις
η σωτηρία δεν υπάρχει αν δεν θέλεις να την δεις
τόσα χρυσαφένια φθινόπωρα τόσες ευωδιαστές βροχές
το χιόνι μάννα τής ευτυχίας θύμιζε, τι ειρωνεία
κι η λιακάδα -παρείσακτη- περίμενε να την κερδίσεις
μα πόση σημασία τάχα να έχουν όλα αυτά
τέτοιες ώρες τέτοιες στιγμές μεγάλες
όση αν αύριο ο Ήλιος βγει από την Δύση
μονάχα τόση!
23/11/12
ως παιδάκι στους δρόμους παίζεις με το γάλα για οδηγό
μα πριν κάνεις δυο πληγές η εφηβεία σε προφταίνει
με θελκτικότητα και τρίχες τις σκέψεις σου καλύπτει
λίγους χρόνους μετά την επανάσταση πρωτοξεκινάς
όλους τους κόσμους να αλλάξεις προτού καν ενηλικιωθείς
όλα σου ανήκουν και τόσοι ανοίγονται μπροστά σου
να περπατήσεις δρόμοι που φαντάζουνε παντοτινοί
στα δέκα οχτώ οι ουρανοί σού χαμογελούν
κι εσύ στη ζωή ορμάς σαν ζώο ξαναμμένο
ανικανοποίητο από τα πάντα και για πάντα
κάτι παραπάνω αναζητάς δίχως περιορισμό κανέναν
κι όμως στα είκοσι τρία αντιλαμβάνεσαι
πως στον πάτο τέρμα δεν θα βρεις
μπουκάλια σηκώνεις το ένα μετά το άλλο
και σε ουσίες παραδίνεσαι μυστήριες
πριν τα τριάντα μυαλά κάνεις πως αλλάζεις
στο έτερον ήμισυ εναποθέτεις κάποιες ελπίδες
μεταμορφώνεις γούστα και τον καθρέφτη σπας
μπας και χωρέσουν τα θέλω σου σε τούτη τη ζωή
δουλειά θέλεις δουλειά βρίσκεις δουλειά χάνεις
χρόνος δεν υπάρχει για συμβιβασμό
έχεις μεγαλώσει κι ο κόσμος τώρα σε τρομάζει
μια δύναμη αιωρείται που δεν ήξερες ότι υπάρχει
μια δύναμη σκοτεινή που σε κυκλώνει
με γάμους ξεγελάς τον εαυτό σου και χαρές
μια δεκαετία πουλάς για να γίνεις γονιός
έτσι νιώθεις πως κερδίζεις τα χρόνια τα χαμένα
και στα πενήντα η κρίση σε συνθλίβει
ξεχνάς ηλιοβασιλέματα και στιγμές
θες όλα από την αρχή να τα ξαναδείς
θες τον κόσμο που φοβάσαι να είχες υποτάξει
τη σύνταξη σαν χαρτζιλίκι αγαπάς
πως άλλαξε ο κόσμος χρόνια τώρα
η παρατεταμένη γροθιά σου δεν σφίγγει άλλο
έχει παραδοθεί στους νέους, τους τρελούς
μέρες μετράς μα τα βράδια ατέλειωτα
με το κρεβάτι μικρό για να σε αγκαλιάσει
τη ζωή πολύ λίγη για να την ευχαριστηθείς
και το άλλο σου μισό σε άλλους κόσμους
στα εξήντα πνίγεσαι από την κάθε «καλημέρα»
πορτοφόλι και καρδιά πιο αιμοβόρικα κι από την πείνα
οι συμπέθεροι αδιάφοροι κι εσύ τραβιέσαι από τα πρέπει
χρέη γέμισες με κενά στων άλλων τις ζωές
πώς να σωθείς από το τίποτα που σου πρόσφερες
σε ποιο παρελθόν μπορείς τάχα να στριμωχτείς
λίγο πριν το τέλος αχ και να ξανάρχιζες
όλα θα τα έκανες αλλιώς, καλύτερα
όλα θα ήτανε αλλιώς
θα κατασπάραζες τον κόσμο
θα άλλαζες τον πλανήτη συθέμελα
την ευτυχία θα ακολουθούσες
ξυπνάς τρως νυστάζεις
φοβάσαι και να κοιμηθείς
μα μόνο εκεί σου μείνανε
τα όνειρα τα σπουδαία
ο ήλιος σε μια λήθη έπεσε κρύφτηκε στη δύση
τώρα σε φωτίζει μονάχα το άγνωστο
μπροστά σου απλώνεται μονόδρομος
δεν έχεις που αλλού να πας, πηγαίνεις
πόσο χρόνια ακόμη πέρασαν δεν θυμάσαι
πόσες στιγμές αμέλησες από παιδιά
από το άλλο μισό που άφησες να φύγει
πόσες στιγμές μα δεν θέλεις να μετρήσεις
δεν περιμένεις κάτι άλλο νικημένος από τη ζωή
την ήττα σου δεν δέχεσαι από συμβιβασμό μα
σε συμβιβασμό πηγαίνεις, τα όπλα κατέθεσες
και σε έναν θεό ελπίζεις να σε σώσει
αν μπορούσες να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή
τον θάνατο αν έριχνες στην άκρη
δεν ξέρεις τι ακριβώς θα άλλαζες
μα σίγουρα όλα θα μοιάζανε με ποίηση
κλείνεις τα μάτια προσεύχεσαι στο άγνωστο
κλείνεις τα μάτια δάκρυα να σκεπάσεις
λάθη και σωστά δεν χωρέσανε σε μια ζωή
κι η σωτηρία δικιά σου μονάχα αν την ακολουθήσεις
η σωτηρία δεν υπάρχει αν δεν θέλεις να την δεις
τόσα χρυσαφένια φθινόπωρα τόσες ευωδιαστές βροχές
το χιόνι μάννα τής ευτυχίας θύμιζε, τι ειρωνεία
κι η λιακάδα -παρείσακτη- περίμενε να την κερδίσεις
μα πόση σημασία τάχα να έχουν όλα αυτά
τέτοιες ώρες τέτοιες στιγμές μεγάλες
όση αν αύριο ο Ήλιος βγει από την Δύση
μονάχα τόση!
23/11/12
