Τοιχογραφίες

Ο Κυρ Τάκης

Μεσημέρι Τετάρτης και σε λίγα λεπτά θα λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια όλων η ολική έκλειψη του Ηλίου. Σε μία παλαιά πλατεία δεν βρίσκονταν περισσότεροι από 100 άνθρωποι όλοι κι όλοι, και αυτοί ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους. Κάποιος αναρωτήθηκε αν ο Ήλιος ντρεπόταν που τον κοιτούσανε τόσα εκατομμύρια μάτια. Λίγο πιο πέρα, δίπλα από το σιντριβάνι -που μόλις πριν 2 βδομάδες ολοκλήρωσε ο Δήμος Ανθεμίων- καθόταν περήφανος ο δήμαρχος, ευχαριστημένος με το έργο του και μιλούσε χαμηλόφωνα με κάποιον κύριο, που σου έδινε την αίσθηση πως μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί του για τα πάντα.

-«Κύριε δήμαρχε τα μάθατε; Πέθανε ο Τάκης τις προάλλες!»

-«Καιρός του ήταν Κώστα μου. Άσε που ψήφιζε τον... άλλον! Και από ότι ξέρω στα νιάτα του είχε βάλει σε πολλούς μπελάδες τους δικούς του με τις μπούρδες του.»

-«Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν δήμαρχε. Επιτέλους απαλλάχτηκε το χωριό μας!»

Στο κέντρο της πλατείας σαν παράφωνη νότα στο σύνολο, υπήρχε μια παρέα από νεαρά παιδιά. Τον λόγο είχε ο Πέτρος.

-«Εγώ τον συμπαθούσα τον κυρ Τάκη. Οκ, στριμμένος και τα ρέστα, αλλά από ότι λένε οι δικοί μου πάντα έκανε αυτό που ήθελε. Πάντα τραβούσε τον δικό του δρόμο, όσο διαφορετικός και αν ήταν αυτός.»

-«Ναι ρε Πετράκη, αλλά ήταν τρελάρας! Μα να κάθεται με τις ώρες στον κήπο του και να περιμένει να βρέξει;»

-«Εσένα τι σε χαλάει βρε Αντώνη;», ακούστηκε η φωνή της Γιάννας.

-«Τίποτα... Απλά να, ήταν πολύ περίεργος...», απολογήθηκε το αγόρι.

Η ώρα περνούσε. Το Φεγγάρι έμπαινε όλο και πιο πολύ μπροστά στον Ήλιο καθώς τα περισσότερα πηγαδάκια μιλούσαν για τον Τάκη. Η Μαίρη, γειτόνισσα του αποθανόντα, απευθύνθηκε στην παρέα της.

-«Τι λέτε να γίνει τώρα η περιουσία του γρουσούζη;»

-«Λένε πως ο ίδιος ζήτησε ότι του ανήκει να περάσει στην εκκλησία και τον πατήρ Τιμόθεο.», απάντησε η Άννα.

-«Μα... Ήταν άθεος, έτσι;», αναρωτήθηκε η Ειρήνη.

-«Ποιος ξέρει... Μια ζωή περίεργος, στο θάνατο θα διέφερε;», είπε η Μαίρη.

Από την άλλη πλευρά της κυκλικής πλατείας, καθόταν ο Ταξιάρχης σε σημείο τέτοιο ώστε να μην έχει οπτική επαφή με τον δήμαρχο.

-«Ταξιάρχη, στις επόμενες εκλογές η νίκη σου είναι σίγουρη! Ο κεντρικός μηχανισμός σε στηρίζει. Μου είπαν και πως θα υπάρξει ανάλογη χρηματοδότηση.»

-«Αυτά είναι ευχάριστα νέα Γιώργο! Αλλά λυπάμαι που δεν άντεξε η καρδιά του Τάκη λίγα χρόνια ακόμα. Το ξέρεις πως θα τον είχα αντιδήμαρχο. Είχε όνειρα, προσδοκίες... Ήθελε να προσφέρει, να βοηθήσει τον τόπο του. Ήταν καλός άνθρωπος. Αλλά το μόνο που κατάφερε να αφήσει πίσω του είναι τα έργα του. Εκατοντάδες ποιήματα. Μου είχε δώσει μερικά. Ξέρεις, τον ευχαριστούσε να τον διαβάζω. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα έργο του...», και τότε ο μελλοντικός δήμαρχος εμφανώς συγκινημένος απήγγειλε λες και πρόκειται για στίχους του Ελύτη, ή του Σεφέρη:

«Στον ύπνο μου θυμάμαι
με ένα φιλί να μένω.
Ξάγρυπνος φοβάμαι
συνέχεια να τρέχω.
Κούνια να κάνω θέλω
κι ας ξυπνήσω βιαστικά.
Απρόσκλητος πηγαίνω
στην παιδική χαρά.
Ποια ασήμαντη οδός
την ιστορία μου αντέχει;
Τρομοκράτης από μικρός
στης ζωής τα πρέπει...
Η τύχη μου με πόνο
περπατάει στο κενό.
Παρείσακτος στον κόσμο
μ’ ένα βλέμμα σκυθρωπό!»

Το πλήθος αναφώνησε από ενθουσιασμό. Ήταν η στιγμή που κρύφτηκε ο Ήλιος. Μαγική στιγμή και σύμφωνα με τους επιστήμονες αυτό το φυσικό φαινόμενο θα ξαναγινόταν σε 127 χρόνια. Όλοι προσπάθησαν να κρατήσουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό τους. Δεν ήξεραν γιατί... Αλλά ήταν σημαντικό. Το απόγευμα ο Ταξιάρχης πέρασε από το κοιμητήριο... Ένιωθε την ανάγκη να αφήσει λουλούδια σε έναν παλιόφιλο. Εκεί βρήκε τον τάφο του Τάκη να δείχνει λες και είναι 10 χρονών ήδη. Έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και προσπάθησε να ευπρεπίσει κάπως το μνήμα. Όταν τα κατάφερε πάνω στο μάρμαρο διακρίνονταν ξεκάθαρα:

Τσελεγκαρίδης Σωκράτης.

08/11/1989 - 21/11/2065μ.Χ.

«Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος ανάμεσα σε περίεργους Ανθρώπους»

Τοιχογραφίες