Δεν θυμάμαι
Ανοίγω
τα μάτια, διαδηλώνω
από το κρεβάτι ως τον καναπέ
κλεμμένα όνειρα, για να πληρώνω
μόνο σε τηλεόραση και καφέ
Χρώματα αρχίζουν τρεμοπαίζουν
ξάφνου σκοτεινιά γεμίζει τον αέρα
τα μάτια μου καλά δεν βλέπουν
σηκώνεται ανατριχίλα και φοβέρα
Νεκροί δίπλα μου περπατάνε
ψιθυρίζουν, λένε τους χρωστάω
καχύποπτα όλοι τους με κοιτάνε
όμως την ψυχραιμία μου κρατάω
Τι τους χρωστάω αναρωτιέμαι
πάντα φρόνιμος διακριτικός
μέσα το κεφάλι, συγκρατιέμαι
σε όλη τη ζωή μου δουλικός
Έναν μεγάλο κύκλο κάνουν
σπάνε οι αντοχές τα νεύρα
στο στόχαστρο με βάζουν
και προτάσσουνε τα χέρια
Με πλευρίζουν, με στριμώχνουν
έξω από το σαλόνι με πετάνε
ανοίγουν πόρτες, με θυμώνουν
Θερμοπύλες λένε πως κρατάμε
Έξω στο δρόμο βγαίνω
Ήλιος δεν υπάρχει πουθενά
νεκρούς μονάχα βλέπω
και σημαίες στα κλεφτά
Στη γη του Αίμου περπατάνε
εκουσίως τους ακολουθώ
λέμε Θερμοπύλες πως κρατάμε
δεν νιώθω φόβο, δεν ξεχνώ
Ένας νεκρός περίεργα με κοιτάει
κι η ματωμένη όψη του οικεία
έχω παγώσει κάποιος άλλος με κρατάει
μια πέτρα φεύγει, σπάει η τζαμαρία
«Πάμε τώρα, τον Αίμο κατηφοράμε
μας χρωστάς μονάχα μια πορεία
τις Θερμοπύλες εμείς κρατάμε
και εκ νέου θα γράψουμε ιστορία»
Μια περήφανη σημαία κυματίζει
ο Ήλιος αρχίζει να χτυπάει τα βουνά
η Γη ποτέ δεν σταματάει να γυρίζει
η θάλασσα χαρούμενη μας χαιρετά
Ως νεκρός κι εγώ ακολουθώ
πότε πέθανα δεν θυμάμαι
μα σε αυτή τη συστράτευση ίσως βρω
τους λόγους για τους οποίους πολεμάμε
Μια πελώρια σημαία με φωνάζει
ο Ήλιος μπαίνει από την κουρτίνα
της νύχτας η πλάνη ξεθωριάζει
δεν θυμάμαι τ' όνειρο που είδα
Από το κρεβάτι στο σαλόνι
η απόσταση μικρή
η εξέγερση όμως σκαλώνει
τρέχει να κρυφτεί
Δεν θυμάμαι.
22/10/12
