Φωταγωγός

- Σήκω! Πρέπει να έχει ωραίο φεγγάρι απόψε. Πάρε με από εδώ, σε παρακαλώ. Σήκω! Έχω ξεχάσει την όψη του ουρανού. Πάμε μια βόλτα στην επιφάνεια. Έλα να βγούμε από εδώ μέσα για λίγο. Μια φέτα όνειρο να πάρουμε. Να αγγίξουμε με τα ακροδάχτυλα τα αστέρια. Κι ας ξαναγυρίσουμε μετά στο υπόγειο που λέμε σπίτι μας. Άσε για λίγο τη μιζέρια στο πλάι. Έτσι είναι η ζωή. Ούτε σωστή, ούτε δίκαιη. Χωρίς απαντήσεις και χάρες. Έτσι είναι η ζωή σού λέω για όλους. Κανείς δεν της ξεφεύγει. Μη ξεφυσάς. Μη γυρίζεις από την άλλη. Σταμάτα να σκέφτεσαι και να τρέφεις με σενάρια επί σεναρίων το μυαλό σου. Όπως έρθουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να προκαθορίσεις τίποτα. Οι πιθανότητες είναι άπειρες. Μην σκας για ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις. Σήκω! Μη μείνεις στο τίποτα εξυπηρετώντας το βόλεμά σου. Σε παρακαλώ!

-Σταμάτα! Δεν θέλω να δω το φεγγάρι. Μόνο την αγκαλιά σου θέλω για να ηρεμήσω λίγο, να χαθώ μέσα της, να ξεχαστώ. Στα χέρια σου να αφήσω την καρδιά μου. Φοβάμαι τις αλλαγές όσο κι εσύ. Δεν με ακουμπά ο νυχτερινός ουρανός. Κι ας φοράει σαν παράσημα τα αστέρια του, κι ας τυφλώνει τα μάτια της ψυχής μας με το φως τους. Μην ακούς τις σειρήνες του φεγγαριού. Εδώ είναι η ζωή μας. Μην ξεχνιέσαι. Μην ξεσηκώνεσαι. Εδώ πρέπει να μείνουμε και να τροχίσουμε τα αγκάθια της ζωής μας, να βολέψουμε τις καταστάσεις που εκκρεμούν ακόμη. Άσε την πανσέληνο για εκείνους που μπορούν να την φτάσουν. Δεν είναι συμβιβασμός η αυτοσυντήρηση αλλά ανάγκη. Το έχουμε ξαναδεί το φεγγάρι αμέτρητες φορές κι όμως ποτέ μας δεν το ακουμπήσαμε. Μια αγκαλιά θέλω μόνο. Η ζωή μάς χρωστάει ηρεμία. Μην την αρνείσαι, σε παρακαλώ!

- Πάμε να βγούμε για λίγο από εδώ. Αέρα να βρούμε καθάριο. Μάς πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, η γκρίνια και η άπνοια. Σε παρακαλώ. Κάπου κρύφτηκε και η αγάπη. Ξέχασε να μάς φωτίσει στις δύσκολες ώρες που μας περικύκλωσαν γοργά. Όχι, μη μού φέρνεις αντιρρήσεις. Δεν είναι κλειστοί όλοι οι δρόμοι προς τα πάνω. Δεν θαφτήκαμε ακόμα ζωντανοί σε αυτό που καταντήσαμε να ονομάζουμε ζωή. Ξέρω ένα μονοπάτι που θα μας πάει στην επιφάνεια. Δεν είναι ασφαλές, ούτε και εύκολο. Είναι όμως το μόνο που έχουμε. Πόση τρέλα χρειάζεται να κουβαλάει ένας άνθρωπος για να αναζητήσει δυο καθαρές ανάσες, μη με ρωτάς. Πρέπει να ξεκολλήσουμε από εδώ. Σήκω! Ξέρω μια παλιά σιδερένια σκάλα στον φωταγωγό. Σκουριασμένα και σάπια τα σκαλοπάτια της, ναι... Αλλά δεν αξίζει να προσπαθήσουμε; Μην με κοροϊδεύεις. Σε παρακαλώ!

- Σταμάτα! Τι να το κάνουμε το φεγγάρι; Τι θα μάς προσφέρει η όψη του; Εδώ πρέπει να μείνουμε και να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας. Πρέπει να τακτοποιήσουμε τα άσχημα συναισθήματα μέσα μας. Σε μια γωνιά της ψυχής μας να τα πετάξουμε ώστε να μην μας ενοχλούν. Κι αν πότε πότε, η ασχήμια ανεβάζει μυρωδιές, ας κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε αφού εδώ είναι πια η ζωή μας. Πού να πάμε; Θα τσακιστούμε στη σκάλα του φωταγωγού και τα όνειρά μας δεν θα αντέξουν να μας σηκώσουν. Κι αν από ένα θαύμα βγούμε στην επιφάνεια, κι αν θαμπωθούμε από την μαγεία του φεγγαριού, αν τα αστέρια μας πάρουν για συνοδούς στον μεθυστικό χορό τους, τι θα κάνουμε το πρωί που θα βγει ο Ήλιος; Έλα εδώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Μην κλαις. Δεν έχουμε χρόνο για επαναστάσεις. Άσε τη σκάλα για αυτούς που αντέχουν την ανάβαση, σε παρακαλώ!

- Ξύπνα, πρέπει να φύγουμε από εδώ κάτω που μόνοι μας ρίξαμε τους εαυτούς μας, πριν γίνουμε κι εμείς ένα με τον δύσοσμο υπόνομο. Πάμε. Σε παρακαλώ. Ζέχνουμε συμβιβασμό. Όχι, μην κοιτάς τα δάκρυά μου. Άστα. Για τελευταία φορά ας ποτίσουν το άγονο χώμα που λέμε πατρίδα. Μη με ειρωνεύεσαι. Σήκω κι εγώ θα σ' ακολουθήσω μέχρι το τέλος του κόσμου. Αρκεί να σηκωθείς. Μια ευχάριστη περιπέτεια η ζωή που εμείς την κάναμε οδύσσεια. Χτίσαμε την κόλασή μας και μπήκαμε μέσα. Καρφώσαμε και μια ξύλινη ταμπέλα «Παράδεισος» για να ηρεμήσουμε την ψυχή μας. Αλλά μετά από τόσο καιρό ξεχαρβαλώθηκε και η επιγραφή. Πάμε να δούμε το φεγγάρι απόψε; Πάμε μέχρι τον φωταγωγό; Κι αν δεν θες ας μην ανέβουμε. Ας μείνουμε στη βάση της σκάλας να κοιτάμε από μια τρύπα τον απέραντο ουρανό. Μόνο μην μείνουμε εδώ απόψε. Σε παρακαλώ!

Σύνδεσμος

Φασισμός

Κι άντε να καταλάβει ο ηλίθιος ότι είναι δολοφόνος

Η βία φέρνει βία

κι ο φασισμός μοιάζει γιορτή

όλη η Ιστορία

χωράει σε λευκό χαρτί.

Μελάνι κάθε μέρα πέφτει

και μετά εξαφανίζεται

κάτι στο μυαλό δεν μένει

και στο Ποτέ χαρίζεται.

Η βία φέρνει βία

αίμα που στάζει στη ψυχή

είν' ο φασισμός μια αλητεία

μια κατάρα εν ζωή.

Η βία φέρνει βία

κακό που εγγυμονεί

ο φασισμός παίρνει ουσία

εκεί που βασιλεύει η σιωπή!

30/08/14

Χτυπάνε τα κουδούνια

Χτυπάνε τα κουδούνια απ’ το πρωί

τους είδα, είναι αστυνομικοί

στο χέρι κρατάει ένας χαρτί

λέει το σπίτι πως βγήκε στο σφυρί.

Χτυπάνε τα κουδούνια με μανία

τράπεζα το πήρε απ’ απληστία

φταίω για της δόσης την πορεία

δεν την μέτρησα την τυραννία.

Χτυπάνε τα κουδούνια και οι ξένοι

πιο πέρα ένας σκύλος που κουτσαίνει

την ατμόσφαιρα πόσο γλυκαίνει

δυνατά γαβγίζει ξεκουφαίνει.

Χτυπάνε τα κουδούνια τα παιδιά

να φύγω λένε είναι πια αργά

πιάνει ο σκύλος και τα κυνηγά

εγώ τον τάιζα βρε τον φουκαρά.

Χτυπάνε τα κουδούνια και φοβάμαι

το σπιτάκι μου πόσο λυπάμαι

ήρθαν τα κοράκια και κοιτάνε

απ’ τη σάρκα μου θέλουν να φάνε.

Χτυπάνε τα κουδούνια κι υποφέρω

βόλτα για μήνες τώρα δεν τα φέρνω

την απελπισία μου υπομένω

σε κάθε χτύπο αργοπεθαίνω.

Χτυπά τα κουδούνια εισαγγελέας

«νάζια είναι αυτά ρε νεολαίας»

τον είδα εγώ είναι ένας ψηλέας

μίσος έγινα αγάπης φευγαλέας.

Χτυπάνε τα κουδούνια δεν μιλώ

κρυφά απ’ το παράθυρο κοιτώ

το μαύρο το σκυλούδι το κουτσό

κάθεται πλέον άπραγο δειλό.

Χτυπάνε τα κουδούνια τα πειράζουν

νιώθω την ύπαρξή μου να βιάζουν

μια ζωή στα σκουπίδια την μοιράζουν

το σκυλάκι αδίκως ξενυχιάζουν.

Χτυπάνε τα κουδούνια επιμένουν

σπίτι μου είναι εδώ δεν μπαίνουν

σπίτι μου είναι αυτό κι ας τρέχουν

χτυπάνε τα κουδούνια και δεν φεύγουν.

Στο υπόγειο πήγα κι έβαλα φωτιά

ας έρθει τώρα κι ολόκληρη στρατιά

τώρα που ο Ήφαιστος βγήκε παγανιά

κι εγώ με το σκυλάκι φεύγω μακριά.

24/08/14

Άνθρωποι

Έτσι είναι οι άνθρωποι, πονάνε

μεταξύ τους μαχαίρια ακονίζουν

το χρόνο πίσω βιαστικά γυρνάνε

σε όνειρα γουστάρουν να ελπίζουν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, σκοτώνουν

ό,τι λατρεύουν για χρόνια ν’ αγαπούν

οι πράξεις τους στα χρόνια δεν στεριώνουν

σαν αδέσποτα αυτοί κυκλοφορούν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, πεινάνε

ανθρώπου αίμα θέλουν να μυρίζουν

σε μια αιωνιότητα κυλάνε

μαύρες σκιές στα ξένα να βυθίζουν.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, θυμώνουν

με όσα πολύ δεν θέλουν ή μπορούν

σαν πεινασμένοι λύκοι να τελειώνουν

ό,τι λατρεύουν για χρόνια να μισούν.

21/08/14

Κουνούπια

Με τρώνε τα κουνούπια

τα νιώθω με τσιμπάνε

στο χορό του αίματός τους

σαν ρουφήχτρες με τραβάνε

κι είναι το βράδυ τόσο θλιβερό

τρέχουν σκιές στον ουρανό

ξύνω πληγές, πώς να κοιμηθώ

σ’ ένα κλουβί, ανήμερο θεριό

τα κουνούπια με ρουφάνε

σαν έρθει η ώρα που πεινάνε

έπεσε η νύχτα στη σιωπή

και η πιο μεγάλη μου γιορτή

τυλίχτηκε στο αίμα

κάτω απ’ του χρόνου τα φτερά

εκεί που τελειώνουν τα σκαλιά

και μεθάει η μέρα

15/08/14

Ζωή και Θάνατος

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο υπάρχει κάποιος για να τις θυμάται...

         

Δεν είναι το ποιόν του θανάτου

το τι γίνεται μετά ή τι και αν υπάρχει.

Είναι ο γνήσιος ανθρώπινος εγωισμός

για την δια παντός απουσία

κάποιου από τα εδώ τεκταινόμενα.

Ξέρω πως δεν θα υπάρξουν νέες

περιπέτειες μόνο επαναλήψεις

χαρμολύπης και μελαγχολικές σκέψεις

για όσα ένας άνθρωπος μπορεί να πετύχει

για όσα δεν θα τον ικανοποιήσουν ποτέ.

Διότι, ίσως, τελικά το μόνο που μετράει

σε τούτη τη ζωή είναι να τα έχεις βρει

με τον εαυτό σου. Τίποτα περισσότερο.

Εγωκεντρικά ή όχι.

Δελφίνια

Ξημέρωσε. Η αίσθηση της ναυτίας σε γεμίζει. Ακόμη να συνηθίσεις τα ταξίδια εν πλω. Από το φινιστρίνι ασυγχώρητα εισβάλει ο Ήλιος. Μια καλοκαιρινή μελαγχολία κατακλύζει την καμπίνα σου. Ο «Θεότυφλος» ταξιδεύει για Λέσβο. Ελάχιστος κόσμος επιβιβάστηκε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το πλοίο έχει κόψει ταχύτητα για να γλυτώσει καύσιμα, κι εσύ στο κατάστρωμα βγαίνεις για να απολαύσεις λίγη αλμύρα στον αέρα. Το γαλάζιο του ουρανού συναντάει το μπλε της θάλασσας εκεί που το μάτι δεν μπορεί να βάλει όρια ούτε σύνορα.

Την έμπνευση αναζητάς. Αντ' αυτού, μία τουρίστρια έρχεται και κάθεται δίπλα σου. Ανάβεις τσιγάρο, το παίζεις αδιάφορος στην αρχή, κι έπειτα την ρωτάς στα αγγλικά για τις φήμες που άκουσες στο κυλικείο το βράδυ, ότι δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους πέριξ του καραβιού ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του. Σε κοιτάει παράξενα, σου χαμογελάει και λέει στα αγγλικά πως πρέπει να φύγει. Σηκώνεσαι μαζί της. Εκείνη προπορεύεται και καθώς μπαίνει στις γυναικείες τουαλέτες σού κλείνει το μάτι. Όχι, δεν θα μπεις.

Έχεις σιχαθεί τις εφήμερες δόσεις ζωής που μετά από λίγο καταλήγουν σαν να μην τις πήρες ποτέ σου. Συνεχίζεις να περπατάς προσπερνώντας κόσμο, σαλόνια, μαγαζιά. Ανθρώπινη πολιτεία σού θυμίζει, κινούμενη στη θάλασσα. Σού αρέσει η «εξερεύνηση» σε αυτήν την Χώρα των Θαυμάτων. Βρίσκεις τους χώρους της πισίνας και των παιχνιδομηχανών κλειστούς. Η κρίση θα φταίει μάλλον... Λίγα βήματα παρακάτω βλέπεις κάτι που θυμίζει έντονα εκκλησία. Ο Θεός δεν έχει κρίση. Καμία σωτηρία.

Από την πλώρη στην πρύμνη. Κυματίζει μια ξεθωριασμένη ελληνική σημαία λίγα μέτρα πάνω από την αφριστή θάλασσα. Ρίχνεις όλο το βάρος σου στα κάγκελα και αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στο νερό. Πιάνεις νέο τσιγάρο. Πας να βγάλεις τον αναπτήρα από την τσέπη και αυτός κάνει βουτιά στο Αιγαίο. Δεν πειράζει. Επιστρέφεις στην πλώρη και βλέπεις την τουρίστρια να κάθεται εκεί ακριβώς που ήσουν εσύ νωρίτερα. Συνεχίζει να σου χαμογελάει.

«Συγνώμη, δεν κατάλαβα πως είσαι γκέι, εγώ είμαι μπάι», σού λέει χαμηλόφωνα.

«Εγώ, δεν...», χάνεις τα λόγια σου. Ξαφνιάζεσαι για πολλούς λόγους. «Ελληνίδα;»

«Ναι. Και μέλος της ελληνικής LGBT κοινότητας. Μαρία, χάρηκα».

«Σωκράτης», καταφέρνεις να πεις μετά από λίγο. Κάθεσαι δίπλα της.

«Για την συνάντηση της κοινότητας κατεβαίνεις, έτσι; Κάθε καλοκαίρι γίνεται στη Λέσβο κάτι σαν αντάμωμα. Εγώ είναι η δεύτερη φορά που πάω».

«Εγώ πάλι έρχομαι κάθε χρόνο», της λες με ειλικρίνεια. «Έχω καταγωγή από το νησί και έρχομαι κάθε καλοκαίρι, ψάχνοντας...» κομπιάζεις. Σταματάς.

«Δηλαδή, έχεις δει τα δελφίνια πολλές φορές και απλά με ρώτησες πριν για να μού πιάσεις την κουβέντα;»

«Ναι. Αλλά κι εσύ μού απάντησες στα αγγλικά».

«Τι ψάχνεις διαρκώς;» σε ρωτάει με αγνό ενδιαφέρον αλλάζοντας συζήτηση.

«Την έμπνευση. Την Μούσα μου! Ίσως εσένα, ή κάποια κυρία που κάθεται παραπέρα. Μια αφορμή για να εκτονώσω στο χαρτί συσσωρευμένα συναισθήματα».

«Ούτε γκέι είσαι», σε ρωτάει με μια ντροπή στη φωνή της.

«Έχει σημασία; Θα μπορούσα να είχα γεννηθεί έτσι. Δεν έτυχε».

Ο ένας χαμογελάει στον άλλον καθώς τα δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους σε μία θάλασσα που χωράει κι ενώνει τους πάντες και τα πάντα.

Σύνδεσμος

Η μάνα

Η κρίση πριν και πάνω από οικονομική, είναι ηθική, είναι κρίση αξιών και φιλοσοφιών.

Τα σκουπίδια θερμά αγκάλιασαν

στις νύχτες του χειμώνα

όσα οι άνθρωποι δεν άντεξαν

στο πέρας του αιώνα.

Τα σκουπίδια δεν λένε ψέματα

μια καρδιά κρύψανε σ’ αυτά

να ‘ναι κατάρα ή απρέπεια

της μοίρας τα κυνηγητά;

Άστεγη στους δρόμους περιφέρεται

μια γυναίκα δίχως πια ψυχή

κάνει κρύο κι όμως αυτή καίγεται

για μια αγάπη δίχως ζωή.

«Μεγάλο λάθος ήταν τελικά

το εγώ μου βασανίστηκε»

για μία καρδούλα που δεν χτυπά

η μάνα εξαφανίστηκε.

Κλαίει, δεν θέλει τώρα γιατρικό

μια μάνα σκουπίδια αγναντεύει

γοργά παραδίνεται στο κενό

πέφτει κάτω και πεθαίνει.

03/09/14