"Η χούντα δεν έπεσε ποτέ"

Τριάντα εφτά χρόνια μετά... Ψωμί, δεν μας έμεινε αρκετό... Η παιδεία, δεν ορθοπόδησε καμία στιγμή... Και η ελευθερία... Η ελευθερία χάθηκε στην ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία, στις μικροκομματικές πολιτικές και τις υστερόβουλες επιλογές... Οι αρεστοί μετονομάστηκαν σε άριστοι, οι βουλευτές συνέχισαν το έργο τους ... Και η ‘γενιά του πολυτεχνείου’ έδωσε τη θέση της στην ‘γενιά των 592 ευρώ’, στην αστάθεια του παρόντος και στην αβεβαιότητα του μέλλοντος. Οι ελπίδες τα όνειρα και η ανατροπή του τότε... Σήμερα αποτελούν αηδία, εφιάλτη, ξενύχτι. Και ένα μεγάλο κύμα φυγής νέων ανθρώπων έχει ξεκινήσει ήδη στην κοινωνία μας... Για να είναι το αύριο καλύτερο η νέα γενιά πρέπει να επωμιστεί το χρέος αλλά και να νιώσει την ανάγκη να ξεπετάξει από πάνω της τα προηγούμενα αμαρτωλά χρόνια... Να φανερώσει παρατυπίες... Να τιμωρήσει πρόσωπα και καταστάσεις...Και πάνω από όλα, να επιδιώξει την ανάπτυξη της παιδείας! Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ψωμί, δεν υπάρχει οικονομία δεν υπάρχει συλλογικότητα...

Τριάντα εφτά χρόνια μετά, ένα ‘πολυτεχνείο’ δεν αρκεί για να μας σώσει... Η χούντα του Εγώ μας είναι ακόμα εδώ και δεν μπορεί να πέσει...

Σαν περάσουν τα χρόνια

Ξεκινάς, πριν καλά-καλά περπατήσεις και θέλεις να πιάσεις τον κόσμο. Θεωρείς πως δικαιωματικά σου ανήκουν τα πάντα! Εξερευνείς και δοκιμάζεις (κυριολεκτικά) ότι περνάει από το χέρι σου, σκεφτόμενος πως τίποτα δεν μπορεί να σε βλάψει.
Έπειτα, σηκώνεσαι στα δυο σου πόδια και αρχίζεις να τρέχεις, να χοροπηδάς. Δεν χρειάζεται λόγος για να γίνει η ζωή σου όμορφη... είναι ήδη! Όπου και αν πας ότι και αν κάνεις, ο μόνος σκοπός σου είναι να γελάς και να μαθαίνεις. Πιάνεις φιλίες τόσο εύκολα! Δεν χρειάζεται να ξέρεις κάποιον από πριν, μπαίνεις σε ένα άγνωστο πάρκο και γνωρίζεις κόσμο, τόσο απλά! Πηγαίνεις στην παιδική χαρά και δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να κάνεις νέες γνωριμίες. Με μοναδική σκοπιμότητα, το γέλιο!
Σαν περάσουν τα χρόνια... πως καταντάει έτσι ο άνθρωπος... Από την πλήρη αθωότητα, στο άλλο άκρο...

Εκλογές 2010

Η ψήφος είναι συνταγματικά υποχρέωσή μας... Είναι η αποχή πολιτική θέση και στάση; Ας αναλογιστούμε πως φτάσαμε ως εδώ... Ποιος φταίει; Μάλλον εμείς οι ίδιοι, που αφήσαμε την εκάστοτε κομματική ταυτότητα να επισκιάσει την κρίση μας... Έχουμε ότι ακριβώς μας αξίζει. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε αν άλλαξε κάτι στη νοοτροπία αυτού του λαού. Ας περιμένουμε λίγες ώρες για να δούμε αν υπάρχει μέλλον, αν υπάρχει προοπτική άμεσα. Ας περιμένουμε λίγες ώρες για να δούμε τα ποσοστά των 5 κοινοβουλευτικών κομμάτων κι αν τελικά σε αυτές τις εκλογές υπάρχει πραγματικά κάποιο ...κρυμμένο... μήνυμα προς την πολιτική εξουσία... Ή και αυτή η εκλογική διαδικασία θα είναι άλλη μία όπως τόσες και τόσες άλλες...