Ανταύγειες

Γιατί το πλαστικό με ενθουσιάζει

γιατί μου τραβάει τη ματιά

αλήθεια δεν θέλω κάτι, απουσιάζει

η πιο στερνή μου η μαγκιά.

Άσε με να πιω όσο αντέχω

λιώμα να γίνω στη βόλτα των σκιών

άσε με να ξεχάσω μόνο θέλω

τις μονότονες ανταύγειες των κορμιών.

Μα ποτέ ο ουρανός μου δεν γεμίζει

άνιση πάλη του αέρα

γιατί πάντα το αλκοόλ να με κερδίζει 

το φεγγάρι φεύγει πέρα.

Άσε με, με μια καρέκλα να γυρνάω

δίχως φωνή, βιάση ή σκοπό

άδικα χρόνια πάνω μου να κουβαλάω

μιας σωτηρίας τον σταυρό.

31/03/17

Θηρίο

Τη μούσα μου στο πλήθος είδα

ένα μαύρο φορούσε νυφικό

είπε «άντε  απ’ το πλοίο πήδα

χαζέ μην γυρεύεις προορισμό».

Τη ψυχή μου τρύπησε με νύχια

σφιχτά με κρατούσε απ’ το λαιμό

«σαν ζώο ξαναμμένο αλύχτα

ρε κάνε με πολύ να σε μισώ».

Και μπήκε στης πένας μου τη μοίρα

μαύρο αίμα να στάζει στο κενό

τη μοναξιά απ’ τον κόσμο πήρα

μια θλίψη που αντέχει ουρανό.

Τη μούσα μου στο δρόμο βρήκα

αχ, κατάμαυρο έφερε σταυρό

αυτιά δύο τεντωμένα είχα 

μα βιαστικά προσπέρασε, θεριό.

30/03/17

Απρόσμενα

Μάνα, πως πήγαν οι εξετάσεις μου
δεν μπορώ να δω, σκοτάδι
που πήγαν οι φωνές, η φασαρία
ο όχλος, η βουή, τίποτα κι όμως
γιατί κλαίνε τα παιδιά, μάνα
κι αυτό το ρυθμικό χτύπημα
πως με ενοχλεί, θεριεύει στα αφτιά μου
Μεγάλη Παρασκευή θυμίζει
τι κι αν ο καιρός φοράει τα γιορτινά του.

Εκκλησία πένθιμη ακούω, πατέρα
δεν είμαι καθόλου σίγουρος
κάτι αγγελικό ακολουθεί την πομπή
κι εγώ είμαι πρώτος πρώτος
πατέρα, ποιον κλαίνε τα παιδιά
γαλήνια φτερά μου στέλνουν ζωή
κι όμως δεν μπορώ να κουνηθώ
εδώ, σε αυτό το χώμα θα μείνω
αφού οι ρίζες μου δεν ήταν τυχερές.