Του Παρθενώνα η απαίτηση

Τέχνη και Πολιτισμός. Λέξεις και έννοιες τόσο σχετικές όσο και μπερδεμένες! Κάθε ανθρώπινη κοινωνία που εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε στον πλανήτη Γη, θέλησε να αγγίξει την αθανασία, την αιώνια υστεροφημία μέσω του πολιτισμού που άφησε παρακαταθήκη για τους επόμενους. Ασφαλώς, αυτό έγινε κάποιες φορές με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλες με πλήρη αποτυχία! Από τους αρχαίους λαούς της Μεσοποταμίας μέχρι τη NASA των Ηνωμένων Πολιτειών, κι από την Λέσβια Σαπφώ μέχρι τον Βραζιλιάνο Coelho, η ανθρωπότητα προσπαθεί να εκφραστεί μέσω της τέχνης αποτυπώνοντας σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα σε τοίχους, χαρτιά, μουσικές, ταινίες, κτίρια, ναούς.

Τι είναι όμως αυτό που δίνει βαρύτητα στην τέχνη, ποιο στοιχείο είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή; Πώς μπορούμε να πούμε αν κάποιοι στίχοι συνθέτουν ένα τραγούδι ή ένα μελοποιημένο ποίημα; Τι κάνει έναν πίνακα ζωγραφικής πολιτιστικό αγαθό και όχι έναν έγχρωμο καμβά για πέταμα; Πολλοί θα πουν πως τέχνη σημαίνει διαχρονικότητα, πως ό,τι αντέχει στον χρόνο συνιστά πολιτισμό. Λάθος! Πολιτισμός είναι όσα ψυχικά χαρίσματα κρατάμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να εκδηλώνονται διαρκώς. Η τέχνη μπορεί να γεννηθεί και να πεθάνει την αμέσως επόμενη στιγμή, μα αυτό δεν ελαττώνει την όποια ποιότητά της! Όταν αφαιρέσεις όλες τις ταμπέλες από την Τέχνη, μόνο δύο πιθανές ιδιότητές της θα παραμείνουν. Είτε η Διασκέδαση είτε η Ψυχαγωγία. Αυτή είναι η μόνη πραγματική διαβάθμιση που μπορεί να έχει η τέχνη και όχι η διαχρονικότητα.

Τελικά τέχνη είναι ό,τι μένει στον ψυχικό κόσμο του καθενός. Αλλά όταν ένα έργο διαμελίζεται δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδώσει όσα εκ των προτέρων προοριζόταν να χαρίσει στον παρατηρητή του. Και για αυτό είναι αναγκαία η επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων, όχι επειδή είναι ελληνικά, ή ανήκουν στους Έλληνες, κάθε άλλο, η τέχνη είναι παγκόσμια και δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο ή λαό! Πρέπει να γυρίσουν διότι ανήκουν στην ίδια την Ακρόπολη! Είναι τεράστιο λάθος της ελληνικής πλευράς που προσεγγίζει το θέμα νομικά. Καμία σημασία δεν έχει αν υπάρχουν οθωμανικά φιρμάνια ή αν τα Μάρμαρα κλάπηκαν. Δεν είναι νομικό το ζήτημα, είναι απαίτηση του ίδιου του Παρθενώνα για επανένωση!

Παγκοσμίως τα Μουσεία θα πρέπει ηθικά να υποχρεωθούν και να επιστρέψουν (όσο ονειροπόλο κι αν φαντάζει αυτό) τα γνήσια κομμάτια που κατέχουν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, που δεν είναι άλλοι από τα ίδια τα μνημεία, και στη θέση τους να κρατήσουν πιστά αντίγραφα. Ανά τον πλανήτη οι πολιτισμικές λεηλασίες επιτέλους πρέπει να σταματήσουν ώστε τα έργα τέχνης, σε όλο τους το μεγαλείο, να μπορούν να μπουν στη ψυχή του καθενός μας. Διότι στους άμυαλους καιρούς που ζούμε, μόνο η Τέχνη της Ψυχαγωγίας είναι σε θέση να δώσει το έναυσμα για πραγματικές λύσεις...

Σύνδεσμος