Φωταγωγός

- Σήκω! Πρέπει να έχει ωραίο φεγγάρι απόψε. Πάρε με από εδώ, σε παρακαλώ. Σήκω! Έχω ξεχάσει την όψη του ουρανού. Πάμε μια βόλτα στην επιφάνεια. Έλα να βγούμε από εδώ μέσα για λίγο. Μια φέτα όνειρο να πάρουμε. Να αγγίξουμε με τα ακροδάχτυλα τα αστέρια. Κι ας ξαναγυρίσουμε μετά στο υπόγειο που λέμε σπίτι μας. Άσε για λίγο τη μιζέρια στο πλάι. Έτσι είναι η ζωή. Ούτε σωστή, ούτε δίκαιη. Χωρίς απαντήσεις και χάρες. Έτσι είναι η ζωή σού λέω για όλους. Κανείς δεν της ξεφεύγει. Μη ξεφυσάς. Μη γυρίζεις από την άλλη. Σταμάτα να σκέφτεσαι και να τρέφεις με σενάρια επί σεναρίων το μυαλό σου. Όπως έρθουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να προκαθορίσεις τίποτα. Οι πιθανότητες είναι άπειρες. Μην σκας για ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις. Σήκω! Μη μείνεις στο τίποτα εξυπηρετώντας το βόλεμά σου. Σε παρακαλώ!

-Σταμάτα! Δεν θέλω να δω το φεγγάρι. Μόνο την αγκαλιά σου θέλω για να ηρεμήσω λίγο, να χαθώ μέσα της, να ξεχαστώ. Στα χέρια σου να αφήσω την καρδιά μου. Φοβάμαι τις αλλαγές όσο κι εσύ. Δεν με ακουμπά ο νυχτερινός ουρανός. Κι ας φοράει σαν παράσημα τα αστέρια του, κι ας τυφλώνει τα μάτια της ψυχής μας με το φως τους. Μην ακούς τις σειρήνες του φεγγαριού. Εδώ είναι η ζωή μας. Μην ξεχνιέσαι. Μην ξεσηκώνεσαι. Εδώ πρέπει να μείνουμε και να τροχίσουμε τα αγκάθια της ζωής μας, να βολέψουμε τις καταστάσεις που εκκρεμούν ακόμη. Άσε την πανσέληνο για εκείνους που μπορούν να την φτάσουν. Δεν είναι συμβιβασμός η αυτοσυντήρηση αλλά ανάγκη. Το έχουμε ξαναδεί το φεγγάρι αμέτρητες φορές κι όμως ποτέ μας δεν το ακουμπήσαμε. Μια αγκαλιά θέλω μόνο. Η ζωή μάς χρωστάει ηρεμία. Μην την αρνείσαι, σε παρακαλώ!

- Πάμε να βγούμε για λίγο από εδώ. Αέρα να βρούμε καθάριο. Μάς πλάκωσε το μαύρο σκοτάδι, η γκρίνια και η άπνοια. Σε παρακαλώ. Κάπου κρύφτηκε και η αγάπη. Ξέχασε να μάς φωτίσει στις δύσκολες ώρες που μας περικύκλωσαν γοργά. Όχι, μη μού φέρνεις αντιρρήσεις. Δεν είναι κλειστοί όλοι οι δρόμοι προς τα πάνω. Δεν θαφτήκαμε ακόμα ζωντανοί σε αυτό που καταντήσαμε να ονομάζουμε ζωή. Ξέρω ένα μονοπάτι που θα μας πάει στην επιφάνεια. Δεν είναι ασφαλές, ούτε και εύκολο. Είναι όμως το μόνο που έχουμε. Πόση τρέλα χρειάζεται να κουβαλάει ένας άνθρωπος για να αναζητήσει δυο καθαρές ανάσες, μη με ρωτάς. Πρέπει να ξεκολλήσουμε από εδώ. Σήκω! Ξέρω μια παλιά σιδερένια σκάλα στον φωταγωγό. Σκουριασμένα και σάπια τα σκαλοπάτια της, ναι... Αλλά δεν αξίζει να προσπαθήσουμε; Μην με κοροϊδεύεις. Σε παρακαλώ!

- Σταμάτα! Τι να το κάνουμε το φεγγάρι; Τι θα μάς προσφέρει η όψη του; Εδώ πρέπει να μείνουμε και να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας. Πρέπει να τακτοποιήσουμε τα άσχημα συναισθήματα μέσα μας. Σε μια γωνιά της ψυχής μας να τα πετάξουμε ώστε να μην μας ενοχλούν. Κι αν πότε πότε, η ασχήμια ανεβάζει μυρωδιές, ας κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε αφού εδώ είναι πια η ζωή μας. Πού να πάμε; Θα τσακιστούμε στη σκάλα του φωταγωγού και τα όνειρά μας δεν θα αντέξουν να μας σηκώσουν. Κι αν από ένα θαύμα βγούμε στην επιφάνεια, κι αν θαμπωθούμε από την μαγεία του φεγγαριού, αν τα αστέρια μας πάρουν για συνοδούς στον μεθυστικό χορό τους, τι θα κάνουμε το πρωί που θα βγει ο Ήλιος; Έλα εδώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Μην κλαις. Δεν έχουμε χρόνο για επαναστάσεις. Άσε τη σκάλα για αυτούς που αντέχουν την ανάβαση, σε παρακαλώ!

- Ξύπνα, πρέπει να φύγουμε από εδώ κάτω που μόνοι μας ρίξαμε τους εαυτούς μας, πριν γίνουμε κι εμείς ένα με τον δύσοσμο υπόνομο. Πάμε. Σε παρακαλώ. Ζέχνουμε συμβιβασμό. Όχι, μην κοιτάς τα δάκρυά μου. Άστα. Για τελευταία φορά ας ποτίσουν το άγονο χώμα που λέμε πατρίδα. Μη με ειρωνεύεσαι. Σήκω κι εγώ θα σ' ακολουθήσω μέχρι το τέλος του κόσμου. Αρκεί να σηκωθείς. Μια ευχάριστη περιπέτεια η ζωή που εμείς την κάναμε οδύσσεια. Χτίσαμε την κόλασή μας και μπήκαμε μέσα. Καρφώσαμε και μια ξύλινη ταμπέλα «Παράδεισος» για να ηρεμήσουμε την ψυχή μας. Αλλά μετά από τόσο καιρό ξεχαρβαλώθηκε και η επιγραφή. Πάμε να δούμε το φεγγάρι απόψε; Πάμε μέχρι τον φωταγωγό; Κι αν δεν θες ας μην ανέβουμε. Ας μείνουμε στη βάση της σκάλας να κοιτάμε από μια τρύπα τον απέραντο ουρανό. Μόνο μην μείνουμε εδώ απόψε. Σε παρακαλώ!

Σύνδεσμος