Του χειμώνα το βήμα

Μέρος 1:

Και τρέχεις, πέφτεις με τα μούτρα

των πεπρωμένων σκευωρίες.

Γελάνε μαζί σου οι θεοί, παιχνίδι

των καπρίτσιων τους ολόκληρη η πλάση.

Και θέλεις μια αγκαλιά να κρυφτείς

να έχεις ένα καταφύγιο.

Μα δεν φύλαξε κανείς για σένα

μια σπηλιά να έχεις τον χειμώνα.

Και προσπαθείς να ακούσεις και να γευτείς

της ζωής το χρώμα, πλέον της ζωής σου.

Πάντα γκρίζο, λίγο μουντό και ξέθωρο

με μια πίκρα στο τέλος και αγωνία.

Και θέλεις το στόμα να ανοίξεις και να πεις

μα τόσες κραυγές καταπίνεις δίχως κόπο.

Σε νικάει η συνήθεια της προσμονής

για ένα θαύμα που έγινε αλλότριο.

Μέρος 2:

Και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα

τίποτα δεν είναι διαφορετικό.

Τα δευτερόλεπτο χτίζουν αιώνες

σε ένα ξέθωρο γράμμα της βροχής.

Και δεν αναπνέεις, πλέον δεν μπορείς

ο αέρας από ώρα δεν κυλάει.

Τα ρολόγια γράφουν για τους ζωντανούς

όχι για τους άλλους που απλώς υπάρχουν.

Και δάκρυα ποτίζουν, και ιδρώτας ποτίζει

όσα τα ρούχα όνειρα φορέσανε.

Η ψυχή σου, η ανθρώπινη ψυχή στο τέρμα

πολλά όνειρα κουβαλάει για χρόνια.

Και τα ψέματα είναι φύση της αλήθειας

σαν οξυγόνο που θα το κάψει η ζωή.

Μα η ψυχή, όσο κι αν ακυρωθεί, ποτέ

ποτέ της δεν κοροϊδεύεται στο βάθος.

Μέρος 3:

Και η φωτιά της σκέψης πνίγηκε

εκεί που έθρεψαν τα σκοτάδια.

Στους πεθαμένους τη σωτηρία

με μανία κάνεις πως γυρεύεις.

Και οι αρχαίοι με θλίψη απορούν

για την ανοησία των έξυπνων.

Πηγαίνεις και εσύ να βρεις του Ήλιου

το κουφάρι πάνω από τα βουνά.

Και οι καιροί σηκώνονται στον αέρα

πάνω σου πέφτουν σαν άτιμες κατάρες.

Μαζεύεις τον άδικο συμβιβασμό σου

και γυρνάς στη γύμνια της άγονης σιωπής.

Και οι ώρες περνάνε σαν τα πεφταστέρια

χτυπάνε με μίσος όνειρα και ελπίδες.

Μαραζώνεις σαν άγριο τριαντάφυλλο

που το βρήκε μια μαύρη σκιά αιώνια.

Μέρος 4:

Και τρέχει η σκέψη στα παλιά

για μια καινούργια αυταπάτη.

Να κρατηθείς πας στον αέρα

που δεν σκορπίζεται στο διάβα.

Και κοιτάς αριστερά και δεξιά

στης Γης τα αμέτρητα υπεδάφη.

Μέχρι που φτάνει κουρασμένο βλέμμα

στων ουράνιων αγγέλων τη φυγή.

Και δεν ξέρεις τί να ακούσεις στους ωκεανούς

προς τα που να πας σε ποια Ιθάκη να αράξεις.

Μικρές αυταπάτες θέριευες για τόσα χρόνια

αφριστή έγινε η ανυπομονησία.

Και θες σιγά να κλάψεις, να φωνάξεις

να βρίσεις, να ξαναπάς απ’ την αρχή.

Τώρα που πάλι σώθηκε ο κόσμος

το βήμα στο κενό πώς να το κάνεις;

  

11/10/14