Κενή ελπίδα

Ξέρω πως δεν έχω τον τρόπο να αγαπώ

κι έτσι κάθε μέρα πέφτω και αυτοκτονώ

ξέρω πως στη ζωή μου ρότα δύσκολα αλλάζω

κι έτσι από εφιάλτες πετιέμαι σαν τρομάζω

πριν ξυπνήσω μέσα μου έρχεται φωλιάζει

σαν κραυγή μια κρυφή ελπίδα μού ουρλιάζει.

Τα μάτια δεν μπορούν να συνηθίσουν κάθε βράδυ 

νιώθω φοβισμένος κι όμως λατρεύω το σκοτάδι

σαν πέφτει η νύχτα από φώτα με γλυτώνει

μα ύστερα ένα κενό πως μεγαλώνει

δείχνει τόσες αγάπες να υποφέρουν στις σκιές

κρύβει κι άλλα τόσα χρόνια που χωρέσανε στο χθες.

Της μοναξιάς μου το κενό πως μου αρέσει 

μα δεν μπορεί η λογική να το χωνέψει

στης μοναξιάς μου το κενό θα δώσω λίγο χώρο

δεν θέλω άλλο ν’ αγαπώ δεν θέλω να προδώσω.

03/10/12