Είχε πέσει η νύχτα. Σε ένα έρημο σοκάκι κάποιος μοναχικός άνθρωπος περπατούσε. Δεν ήθελε τίποτα άλλο από το να ζήσει. Βγαίνοντας από το στενό, λίγο πιο κάτω από την νέα καφετέρια, είδε τον προορισμό του. Τον τόσο φρικαλέο μα αναγκαίο προορισμό. Έστεκε εκεί, αμείλικτος. Ευχήθηκε να γινόταν αλλιώς. Μα είχε βιώσει ποτέ του κανένα θαύμα; Περπάτησε αποφασισμένος, ασυνήθιστα γαλήνιος, μέσα στην παγερή αύρα του Νοέμβρη. Το ένα πόδι προσπερνούσε το άλλο, μέχρι που η απόσταση του ίδιου και του πορνείου εκμηδενίστηκε. Μέσα τον περίμεναν στιγμές με ηδονή και ντροπή ανάμικτες. Ο κόσμος των αισθήσεων ανοιγόταν μπροστά του και αυτός λαχταρούσε μία πραγματική αγκαλιά... Το ρολόι έδειχνε 20:43, βράδυ Πέμπτης. Προσπάθησε να θυμηθεί πότε είχε ξανανιώσει τόσο παράξενα, τόσο μπερδεμένα. Αναλογίστηκε τα χρόνια που πέρασαν. Αναλογίστηκε τη ζωή του. Βρήκε την απάντηση να έρπει στο κατακάθι των απωθημένων του, βαδίζοντας στα απομεινάρια της ταραγμένης του ψυχής. Θυμήθηκε τον πρώτο του έρωτα... Εκείνο το «Σ’ αγαπώ» και εκείνο το «Όχι»! Με δάκρυα έτοιμα να κυλίσουν έφυγε τρέχοντας από την οδό Σοφίας. Τριγύριζε μόνος του, σε μία πόλη φαντασμάτων. Έφτασε μετά από ώρες σώος στο σπίτι του. Κανείς δεν τον είχε ενοχλήσει στην διαδρομή, γιατί κανέναν δεν ενόχλησε ποτέ, βαδίζοντας μια ζωή... αθόρυβα.
24-25/03/10
E Μπούρδα μόνο μπούρδες δεν γράφεις γιατί διάλεξες αυτό το όνομα ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι χρειαζόμαστε ένα ψευδώνυμο. Κάτι χαρακτηριστικό... Που από τη μία ίσως και να μας αντιπροσωπεύει και από την άλλη ίσως να μένει πιο εύκολα στην μνήμη των άλλων. Κάνω συνέχεια μπούρδες στη ζωή μου και τι καλύτερο από το αντίστοιχο ψευδώνυμο;;
ΑπάντησηΔιαγραφή