Κύκλους κάνει η ζωή. Άλλοτε μεγάλους, άλλοτε μικρότερους, άλλοτε τέλειους, άλλοτε ημιτελείς... Άλλοτε είμαστε χαρούμενοι και άλλοτε όχι με αυτούς τους κύκλους... Μα αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το παιχνίδι της και αλίμονο σε όποιον αρνηθεί να παίξει. Θα βρεθεί άμεσα στο περιθώριο, στην απαξίωση, στην εξαθλίωση, στο τίποτα... Και εκεί αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί. Και θα συμβιβαστεί. Διότι έτσι είναι όλα στημένα γύρω μας. Ο συμβιβασμός είναι τόσο αναπόφευκτος όσο και ο θάνατος. Και αυτό που μας κρατάει εδώ είναι τα όνειρα μας και τα συναισθήματα που τα γεννούν. Χωρίς συναισθήματα δεν υπάρχουν όνειρα. Χωρίς όνειρα δεν υπάρχουν ελπίδες. Χωρίς ελπίδες δεν υπάρχει μέλλον. Χωρίς μέλλον δεν υπάρχει ζωή. Και ζούμε, αγωνιζόμαστε, μοχθούμε μέχρι να πεθάνουμε. Μέχρι ...το τέλος. Μέχρι να περάσουμε την δοκιμασία μας. Μέχρι να είμαστε ικανοί να πάμε παρακάτω, να προχωρήσουμε. Είμαστε -εν μέρει- τα όνειρά μας. Ζούμε και πεθαίνουμε για αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου