Οι εξυπνότεροι...

Πόσο χαζοί μπορεί να είμαστε; Περηφανευόμαστε ότι είμαστε τα πιο έξυπνα έμβια όντα... Περηφανευόμαστε για κάθε νέο επίτευγμα της ανθρωπότητας. Μα ζώντας μέσα στα ηλεκτρομαγνητικά κελιά μας, έχουμε ξεχάσει την ουσία. Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να τρέχουμε. Δεν ήρθαμε για να χρωστάμε. Δεν ήρθαμε για να σκοτώνουμε τις συνειδήσεις μας. Είμαστε εδώ για να ζήσουμε, όσο ζήσουμε. Είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε την τελειότητα, και όχι να την υποδουλώσουμε, κάτι άλλωστε που κανείς μας δεν μπορεί να κάνει!

Πόσο έξυπνο είναι εκ μέρους μας, το όλο σύστημα που έχουμε στήσει και γύρω από αυτό αναπτύσσονται οι ζωές μας; Δύο και τρεις εργασίες, κατά βάση ανασφάλιστες... Και λείπουν οι γονείς από το σπίτι 10-14 ώρες καθημερινά και αυτά τα έρμα τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους... Και λείπουν οι γονείς δουλεύοντας και προσδοκώντας να έρθουν καλύτερες μέρες, μα οι μέρες περνούν όπως έρχονται, με την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Και μια ζωή στο τρέξιμο. Μα ... έτσι εκπαιδευτήκαμε. Έτσι μας μαθαίνουν από το λύκειο. Στο τρέξιμο. Τρέξιμο για τις πανελλήνιες, τρέξιμο για την σχολή, τρέξιμο για το πτυχίο, τρέξιμο για μια δουλεία, τρέξιμο για δεύτερη δουλειά, τρέξιμο για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας! Τρέξιμο για το τρέξιμο...

Και τελικά, πότε ζούμε;

Το πόσο χαζοί είμαστε φαίνεται παντού γύρω μας! Κοιτάξτε έξω από το παράθυρό σας. Το σπουργίτι είναι εκεί, ελεύθερο! Πραγματικά ελεύθερο... Όλα τα ζώα είναι. Και εμείς, οι εξυπνότεροι... Πνιγόμαστε από τους εαυτούς μας. Αυτοεγκλωβιζόμαστε ψάχνοντας πράγματα που δεν υπάρχουν. Πράγματα που άλλοι μας είπαν πως τα χρειαζόμαστε. Πράγματα που τίποτα δεν μπορούν να συνεισφέρουν στην ευτυχία μας...

Και όμως εμείς τα ψάχνουμε...