Άγνοια;

Πόσο εκνευριστικοί είναι κάποιοι άνθρωποι;
Πόσο εκνευριστικοί μπορούμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι για τους άλλους;

Όπου και αν στρέψουμε την προσοχή μας, παντού επικρατεί εκνευρισμός.
Στην δουλειά, στο σπίτι, στους οδηγούς, στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Στους δασκάλους, στους μαθητές, στους γείτονες, στις οικογένειες.

...Στους εαυτούς μας...

Έχουμε ξεχάσει να ζούμε χαλαρά.
Έχουμε ξεχάσει να απολαμβάνουμε την στιγμή,
που ίσως να είναι και η τελευταία μας!

Μόνο προβλήματα στροβιλίζουν το μυαλό μας.
Προβλήματα, φασαρίες, μηχανορραφίες...
Κατασπαράζουν τον χρόνο μας.
Μία διάσταση τόσο πολύτιμη για τον τρισδιάστατο άνθρωπο!
Μία διάσταση που δεν μπαίνουμε στον κόπο να αντιληφθούμε!
Μία διάσταση που δεν είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε...

Και έτσι οι μέρες εκνευρισμού, γίνονται μήνες.
Και οι μήνες, χρόνια...
Χρόνια που πίσω δεν μπορούμε να τα φέρουμε.

Και μια εκνευριστική ζωή συνεχίζεται...
Μέχρι να τελειώσει... Έτσι όπως ήρθε...
Απρόσκλητη.
Παρείσακτη...
Μα τόσο βολική!

Αν αυτό επιθυμούμε, εμπρός λοιπόν.
Ας συνεχίσουμε να εκνευριζόμαστε.
Ας συνεχίσουμε να σπαταλάμε τον χρόνο μας για το τίποτα.
Ας συνεχίσουμε την ζωή μας, χωρίς να ζούμε.
Ας συνεχίσουμε!
Αλλά όταν θα έρθει η ώρα...
ΔΕΝ θα μπορούμε να δηλώσουμε άγνοια!!!