Κραυγές

Άναρθρες κραυγές πνίγεις μέσα σου. Κάτι θες να γράψεις. Κάτι θες να πεις. Την ψυχή μονάχα να ελαφρύνεις. Στον Μορφέα μήπως καταφέρεις να πας γαλήνια. Μα δεν μπορείς.

Κάτι μέσα σου έχει ραγίσει. Περιμένεις. Δεν ξέρεις τι. Ούτε γιατί. Κι ο έρωτας μες τη θάλασσα να κρύβει τις πληγές του. Σηκώνεις το στυλό αλλά οι λέξεις δεν εμφανίζονται στο χαρτί.

Τα απόβλητα μυρίζουν στον αέρα.

Κι εσύ από το φως να κρύβεσαι και τα σκοτάδια να γυρεύεις. Σαν λύτρωση που δεν υπάρχει. Έτσι κοιτάς το μέλλον. Τόσο μακρινό και τόσο σύντομο... Σαν στερνή ανάσα πριν την βουτιά στο κενό.

Παντού χωράει λίγη ποίηση.

Μα δεν υπάρχει δάκρυ για όσους δεν πρόλαβαν να ταΐσουν την υστεροφημία τους. Το κορμί σου έρμαιο στις επιταγές του χρόνου. Κι η σοφία της εμπειρίας για αλλού τραβάει.

Χάθηκαν τα καλύτερά σου χρόνια στην προσμονή του θαύματος. Μα πόσο λιγότερο κοστίζουν τα όνειρα αν όχι τον ίδιο τον λόγο της επιβίωσής σου; Ξεχάστηκες κι εσύ κραυγές να καταπίνεις.