Μη περιμένεις.

Εκείνη την στιγμή.
Την ύστατη ώρα.
Που ο Χάρος παθιασμένα
θα σε φιλά στο στόμα.

Την ψυχή σου θα κλέβει.
Την φυγή σου θα κλέβει.
Και εσύ θα γίνεσαι
ένα με το χώμα.

Μη περιμένεις.

Εκείνη την στιγμή.
Την υπέρτατη ώρα.
Που ο Θεός φυλακισμένο
θα κρατά το χρώμα.

Η θάλασσα θα στερεύει.
Η ζωή θα στερεύει.
Και το στιγμιαίο
θα κρατά αιώνια.

Εκείνη την μέρα
την λαμπρότερη μέρα
μία θα ακουστεί φωνή:
«Μη περιμένεις... Τόλμα!»


02/06/10